DEGENERATIEVE MYELOPATHIE (DM).

Dinsdag 10 januari 2012 had ik Blinker losgelaten in de velden en ’s avonds vond ik hem ‘raar’ lopen. Ik dacht toen een verklaring gevonden te hebben: "De laatste tijd teveel uit zijn bol gegaan en dat in combinatie met zijn slechte heup." Juist die dag was het ook tijd voor zijn (maandelijkse) pijnstiller en die heeft hij uiteraard ook gekregen.

Binnen een paar dagen ging het weer ietsje beter. Hij was weer ondeugend, wilde elke wandeling dolgraag mee, kwam weer met een touw aanslepen, zocht zich regelmatig de blubbers naar een pakje papieren zakdoeken (omdat hij dan gewoon zin heeft in iets lekkers), maar...... bij tijd en wijle zakte hij gewoon door zijn achterpoot/poten. Ik kon er niet goed de vinger opleggen of dat nu links (zijn slechte heup) of rechts was. Het leek beiden en het leek alsof hij er gewoon geen controle over had en het leek alsof hij het zelf niet eens in de gaten had.

Je zou ook kunnen zeggen dat hij soms wat zwabberde met zijn achterhand. Het viel me ook op dat hij bij het pens eten niet bleef staan, maar ging zitten. Pens eten is bij hem niet hap, slik, weg, dus het kost tijd en moeite en blijkbaar lukte dat staande niet (meer). Hij begint wel staande te eten, maar na verloop van tijd gaat hij zitten.

Ik merkte ook totaal niet aan hem, als die poot/poten raar deden, dat hij pijn had. Nogmaals, volgens mij had hij het zelf niet eens in de gaten. En als meneer het in zijn kop kreeg om de kippen van de buren de schrik van hun leven aan te jagen, dan ging hij een versnelling hoger en dan gebeurde het niet.

Het was ook niet zo dat hij bij elke stap door die poot/poten zakte, dus is het ook moeilijk om te filmen.

Hoe dan ook: we hielden hem zo rustig mogelijk. Geen lange wandelingen en niet los, maar aan de riem. Niet ravotten en dollen met Honey en dit hebben we een periode volgehouden, om te zien of dit zou helpen.

Regelmatig kwam de gedachte in me op: “Het zal toch geen DM zijn?”

ALS het DM zou zijn, dan zou het niet gaan verbeteren, maar verslechteren.

Onderstaande filmpjes zijn gemaakt op zondag 15 januari 2012:

Op maandag 16 januari 2012 besloot ik na veel wikken, wegen en piekeren een ‘stappenplan’ te maken.

Ik ging werken aan stap 1 en ik probeerde mezelf te dwingen om niet verder vooruit te denken. Ik betrapte mezelf erop dat me dat niet zo goed lukte en dat alles verschrikkelijk naar mijn strot vloog. Toch wilde ik zo te werk gaan, want voor Blinker moest het nog altijd elke dag een feessie zijn.

Stap 1 betekende dat ik besloten had om Blinker te laten testen. Ik ging me daar op richten en het in gang zetten.

Ook moest er iets praktisch gebeuren. Op onderstaande foto is een trapje te zien. Normaal gesproken was het nooit een probleem voor Blinker om dit trapje op te lopen, maar nu werd dat een ander verhaal.

We zouden een soort loopplank gaan maken, in de hoop dat Blinker dan gemakkelijker de tuin in zou kunnen.

Pfffft, ik kon bijna nergens anders meer aan denken.

Ik belde die dag ook naar Wendy, de dierenarts. Ik had haar een paar dagen daarvoor een e-mail gestuurd en ze vertelde dat ze tijdens het lezen dacht: "Het zal toch geen DM zijn."

Ze vond het een goed plan om de test te laten doen en zij gaat eerst in haar laboratorium informeren of de kit daar besteld kan worden.

Even kwam natuurlijk ook het 'als het geen DM is' ter sprake. Tja, dat is natuurlijk héél moeilijk. Er zou zelfs sprake kunnen zijn van uitzaaiingen van de tumor. Het zou ook van zijn slechte heup kunnen komen. Weer moest ik tegen mezelf zeggen: "Nog niet aan denken."

Stap 1 was in werking gezet.

Ondertussen had ik ook de vloer ‘aangepakt’. We hebben een stenen vloer en om de haverklap gleed Blinker uit. Bij elke schuiver brak mijn hart, maar als hij dan ook nog eens op zijn slechte heup viel en jankte, was het helemaal hartverscheurend. We hebben rap een stel kleden gekocht en overal kleden neergelegd.

Op woensdag 18 januari 2012 werd de test besteld.

Met een beetje geluk zou alles nog voor het weekend in orde gebracht kunnen worden.

Dinsdag de 17e was een 'bad day'. Blinker kon twee keer niet overeind komen in de tuin.

Veel mensen hoopten dat de DM-uitslag goed zou zijn en er geen ‘lijder’ uit zou gaan komen. Ik heb toen onderstaande reactie geschreven:

Nu ga ik iets schrijven, waar jullie misschien erg van schrikken.

Toch doe ik het en ik zal ook uitleggen waarom.

Ik hoop dat de DM uitslag positief is en Blinker dus DM lijder is.

Nu het 'waarom'. DM lijders hebben geen pijn.

Jullie weten misschien ook wel dat Duitse herders enorm hard voor zichzelf kunnen zijn wat pijn betreft.

Ja, ik weet het, het kunnen ongelofelijke knerpers zijn en zo één is Blinker er ook. Maar dat is geen knerpen van de pijn! Dat is knerpen, omdat je bijv. zin hebt in een snackie. Blinker heeft dat eens een uur aan een stuk volgehouden.

Als Blinker geen DM lijder is, wat dan?

Blinker heeft een enorme tumor en had in wezen al niet meer moeten leven, zelfs de specialist in Merelbeke begrijpt het niet dat hij nog leeft (heeft dat natuurlijk héél anders geformuleerd!). Verder heeft Blinker een héle slechte heup. Je zou dus kunnen zeggen dat als het geen DM is, hij pijn lijdt. Hetzij doordat er uitzaaiingen zijn van de tumor, hetzij zijn heup, zijn rug of wat het ook moge zijn.

Hij slikt al geruime tijd pijnstilling en als dat niet voldoende is......

Wat we gaan doen als het geen DM is weten we nog niet. Dat zal ongelofelijk moeilijk zijn. Moeten we de medische molen in? Alle stress die erbij komt kijken voor Blinker, want we zullen dan naar de kliniek moeten. Stress en kanker samen is ook niet om blij van te worden.

Als het wel DM is, dan kan Blinker toch nog een poosje pijnvrij leven.

Hopelijk schieten jullie mij niet af om deze 'kromme' redenatie.

Ik wilde het graag met jullie delen.

Inmiddels was ook het ‘brugje’ voor de tuin (nagenoeg) klaar.

Ziehier een filmpje:

Op donderdag 19 januari 2012 zijn de ‘swabs’ gearriveerd.

Uiteindelijk hebben we zelf (in overleg met de dierenarts) de swabs afgenomen.

We hebben alles verzendklaar gemaakt en de volgende dag zou het bezorgd gaan worden bij het laboratorium. De wachttijd ging van start: twee weken.

Die middag ging ik wandelen met Blinker en hij was weer zó happy, maar toen hij hurkte om te gaan kakken is hij om gekukeld. Gelukkig had hij zijn tuigje om en had ik hem weer rap op de poot. Hopla, Blinker kakte meteen. Dat wekt toch wel de indruk dat hij het zelf niet zo erg in de gaten heeft. Je zou anders toch denken dat je van schrik niet meer kakt op zo’n moment.

Op zondag 22 januari 2012 maakte ik nog twee filmpjes. Voor degenen die liever niet kijken: ik begrijp dat volkomen en doe het dan ook niet! Het eerste filmpje is niks akeligs op te zien, dus dat kan gerust bekeken worden. Dit filmpje gaat direkt vooraf aan het tweede filmpje. Dat eerste filmpje laat mijns inziens zien dat hij gewoon lekker in zijn vel zit. Trouwens het tweede filmpje ook en weer krijg ik de indruk dat hij totaal niet in de gaten heeft wat zijn 'lijf' doet. De stand van de poten en dan aan het eind weer dat 'omzakken' en toch gaat hij gewoon weer door.

Op maandag 23 januari 2012 komt Blinker na een wandeling thuis: voordeur in, door het huis naar de achterdeur en de tuin in. Oeps, dat leek Klein Duimpje wel. Geen kruimelspoor, maar een bloedspoor.

Meteen bij me geroepen, gekeken welke poot het was: rechtsachter. Het leven van één van de nagels was zichtbaar en bloedde hevig.

De tijd was dus aangebroken dat Blinker moest gaan wandelen met schoentjes. Op zich was dat voor Blinker geen probleem, maar het heeft wel in de tijden die volgden enorm veel narigheid gegeven voor wat betreft drukplekken.

Uiteindelijk hebben we na verloop van tijd besloten zelf schoentjes te maken van neopreen en ook van (soepel) leer en als extra bescherming nog een laag tape erover. Hierdoor zijn stilaan de drukplekken verdwenen.

Op donderdag 26 janauri 2012 had ik Blinker voor het eerst sinds ruim twee weken weer eens losgelaten.

Ik blijf me verbazen dat Blinker, ondanks dat zijn lijf rare dingen doet, volop geniet.

Ik heb dan nog altijd de indruk dat hij niet lijdt onder het hele gebeuren.

Hieronder volgen drie filmpjes van deze wandeling.

(Nogmaals: degenen die liever niet kijken, gewoon niet doen!)

Op zaterdag 28 januari 2012 hadden we een afspraak bij de dierenarts. We wilden namelijk niet wachten op de uitslag van de DM-test en het liefst zo rap mogelijk beginnen met de anabolen. Zo gezegd, zo gedaan.

Tevens namen we het besluit om hydrotherapie te gaan doen met Blinker, zodat het gebruik van anabolen ook het meest tot zijn recht zou gaan komen.

We boften, want op ongeveer 15 minuten rijden met de auto is er een prachtig complex waar onder andere hydrotherapie voor honden gegeven wordt. Het complex was nog maar zéér recent geopend, dus we vielen met onze gat in de boter.

Ook Wendy (de dierenarts) stond volledig achter dit plan.

Maandag 30 januari 2012 zijn we een kijkje gaan nemen in het ‘Hol van Pluto’. We konden de fysiotherapeute aan het werk zien en ook onze vragen stellen.

Het werd hoogtijd dat we IETS gingen doen, want het lopen ging slechter en slechter.

Ondanks alles bleef Blinker een ‘happy guy’, getuige de volgende filmpjes die ik maakte op donderdag 2 februari 2012:

Op deze zelfde donderdag kon Blinker voor het eerst gaan zwemmen. Het klikte gewéldig met Ann, de therapeute. Ann was zot op Blinker en Blinker liet zich gewillig behandelen in het water. Alleen was er heftig protest wanneer Ann een pauze inlaste, want Blinker had maar één doel: zwemmen, zwemmen, zwemmen.

Ondertussen werd het wachten op de uitslag van de DM-test steeds spannender.

Na twee weken wachten heb ik het laboratorium gebeld. De uitslag was er nog niet, maar ze verwachtte het met een aantal dagen. Nog ‘efkes’ geduld dus…..

Op dinsdag 7 februari 2012 komt de uitslag binnen. Blinker is DRAGER.

Ik was stomverbaasd van deze uitslag. Ik had verwacht dat hij LIJDER zou zijn of misschien ‘gewoon’ VRIJ, maar DRAGER had ik nooit verwacht.

Nu blijkt het vaker voor te komen dat de ‘dragers’ ook de symptomen kunnen hebben. Er is niet veel over bekend en ik hoop eigenlijk dat de ‘dragers’ een mildere vorm zullen hebben dan de ‘lijders’, maar uiteraard zijn daar (nog?) geen bewijzen voor.

Na twee keer zwemmen/hydrotherapie kan Blinker weer zelf overeind komen en loopt hij ook alweer wat beter.

Op 18 februari 2012 zijn we weer naar de dierenarts geweest voor een volgende anaboleninjectie. Er was goed nieuws: er was geen verschil meer te voelen in de bespiering tussen links- en rechtsachter, terwijl rechtsachter de bespiering minder was voordat de klachten begonnen (en dan te bedenken dat zijn slechte heup aan de linkerkant zit!).

We kregen ook het advies om Phytonics Muscle Support te gaan geven. Tevens besluiten we om Blinker ook Acetyl- L-Carnitine te gaan geven.

Op 20 februari maakte ik het volgende filmpje.

Het is duidelijk te zien dat Blinker baat heeft bij het zwemmen, de therapie en de anabolen. Het maakte me zó blij, toen ik dit zag gebeuren:

Elke week gaan we met Blinker naar hydrotherapie en mag hij zwemmen.

Graag wil ik jullie laten zien dat het bepaald geen straf is voor hem.

Jullie mogen ook kennismaken met Blinker zijn protest tijdens de verplichte pauzes die Ann inlast.

Onderstaande foto en filmpjes zijn van 27 februari 2012, de vijfde hydrotherapiebehandeling en inmiddels 3 anaboleninjecties gekregen.

Twee weken later heeft Ann voor het eerst Blinker op de loopband gezet.

Het was duidelijk te merken dat Blinker de voorkeur geeft aan zwemmen.

Ann heeft die avond besloten om Blinker voortaan te laten zwemmen, juist vanwege het feit dat hij zo gedreven is met het zwemmen en het eigenlijk toch ook een feestje moet zijn en blijven. Blinker hoefde niet meer op de loopband.

Op 17 maart 2012 doet Blinker mij opnieuw versteld staan.

Plots zie ik hem zo staan:

En alsof dat nog niet genoeg was, zag ik diezelfde dag ook dit:

Ik was eens filmpjes aan het bekijken, die ik helemaal in het begin gemaakt had en vervolgens een paar recente filmpjes.

Het verbaasde me hoe groot het verschil was in zo’n vrij korte periode.

Hieronder volgen twee filmpjes. Blinker is daar bezig met zijn hobby: graven.

Het eerste filmpje is gemaakt op 23 februari 2012 en het tweede filmpje is gemaakt op 17 maart 2012.

We schuiven een stukje op in tijd.

Op 15 mei 2012 maakte ik onderstaande filmpjes:

Er kwamen regelmatig vragen en ik antwoordde daar het volgende op:

Hij tilt zijn poten inderdaad goed op. Ik heb zelfs de kleden hier in de tuin weggehaald, die op de stenen lagen. Ik wilde het eens testen hoe dat zou gaan. Het valt me op dat hij zijn poten héél goed op tilt als hij op die stenen loopt. Misschien 'voelt' hij dat beter dan een effen ondergrond. Zo ook vanmorgen in dat hoge gras. Toen kreeg ik ook de indruk dat hij het beter voelt dan gras dat helemaal kort staat.

Zijn schoentjes slijten veel minder hard dan een tijd geleden. Ik durf niet zonder, tenzij (zoals vanmorgen) ik de auto vlakbij een veld of zo kan neerzetten. Hij wandelt overwegend op asfalt en hij hoeft maar een paar keer per ongeluk te slepen met zijn poten over het asfalt en dan liggen ze open.

Als hij héél hard rent, dan zwiept zijn kont wel van rechts naar links, maar dat heeft hij zelf niet in de gaten gelukkig.

Het zwemmen (in combinatie met de anabolen) doet blijkbaar inderdaad héél veel.

Een aantal weken terug heeft Ann Blinker gemeten: linkerbil 31 cm en rechterbil 33 cm. Gisteravond (21 juni 2012) heeft ze hem nog eens gemeten: linkerbil 31 cm en rechterbil 35 cm! En dan te bedenken, dat toen de klachten begonnen rechts minder bespierd was dan links! Links is trouwens zijn slechte heup, dus Ann denkt dat daar niet veel bij zal gaan komen. Maar dit is al gewéldig.

Ik moet nu thuis ook een oefening gaan doen. Als ik de indruk heb dat hij stabiel staat, dan moet ik een voorpoot nemen en dan diagonaal gezien de achterpoot, zodat hij op twee poten komt te staan. Op die manier moet hij leren evenwicht te krijgen en balans. Vandaag heb ik het al een paar keer kort gedaan. De meeste keren bleef hij staan, één keer verloor hij zijn evenwicht.

Natuurlijk mag het volgende filmpje niet ontbreken.

Gemaakt op 29 mei 2012.

Voordat Blinker klachten kreeg, vond hij het héérlijk om aan de binnenkant van zijn achterpoot gestreeld te worden, als hij languit lag. Hij tilde die poot al op, als je naar hem toe kwam.

Enfin, toen de ellende begon, kon hij dat niet meer.

Als ik bij hem ging zitten, die poot aantikte en vroeg om 'poot', dan zag ik hem enorm nadenken. Nadenken is misschien niet zo'n goed woord, ik zag aan zijn kop dat hij wel wilde, maar hij kreeg geen millimeter beweging in die poot. Dus gaf hij op zulke momenten dan maar zijn voorpoot.

Ik ben het gaan 'stimuleren'.. Een héle lange streelbeweging maken: beginnend bij zijn kop, over zijn rug, over zijn achterhand, zo naar zijn achterpoot en dan wat druk zetten tijdens het strelen. Na een paar weken kreeg hij er ietsiepietsie beweging in en dan prees ik hem de hemel in.

En nu....... ik ga naar hem toe, wijs naar zijn achterpoot en vraag 'poot' en....... hij geeft een poot!

Hij hoeft echt niet meer 'na te denken'.

Op het volgende filmpje is het goed te zien:

Nog altijd als reactie op vragen (mei 2012):

Ja, we gaan nog elke week naar hydrotherapie.

Alleen zitten we momenteel in een 'lastige' overgangsfase.

Ann, de therapeute die we altijd hadden, werkt daar niet meer. Voor deze week hebben we dan een afspraak gemaakt voor 'vrij zwemmen'.

Er komt ook over een paar weken een 'ouwe rot in het vak' op zaterdagmorgen voor hydrotherapie en bij toerbeurt komen dan alle (revaliderende) honden steeds aan de beurt.

We zijn er nog niet helemaal uit, maar we overwegen dus om naar deze 'ouwe rot' te gaan en dan de tussenliggende weken Blinker vrij te laten zwemmen.

Hoe het ook zij, we willen Blinker aan het zwemmen houden. Het is werkelijk verbazingwekkend hoe gedreven hij is met het zwemmen en dit is voor hem natuurlijk geen belasting. Hij heeft zaterdag sinds twee maanden ook weer anabolen gekregen en ook om die reden willen we hem aan het zwemmen houden.

Ook de dierenarts was verbaasd, toen ze hem weer zag na twee maanden: de vooruitgang in zijn lopen en ze vond zijn vacht ook zo mooi. Dat is ons ook al opgevallen. Zo'n dikke vacht heeft hij nog niet eerder gehad.

Ik vond/vind hem ook zo fors en was ook 'bang' dat hij veel gegroeid was. Ik wil hem echt niet boven de 35 kilo hebben, maar...... hij weegt 33,8!

Natuurlijk zijn er ook nog momenten dat het niet helemaal gaat zoals het moet, maar die momenten zijn al vele malen minder dan in het begin.

Ik zal hier nog een filmpje van afgelopen zondag (3 juni 2012) neerzetten.

Op zich vind ik het wel héél komisch om te zien.

Het gras stond erg hoog en dat loopt natuurlijk niet makkelijk.

Op een gegeven moment zie je dat Blinker een soort zijn evenwicht verliest.

Hahaha, hij komt 'zittend' terecht en blijft gewoon zitten.

Het deert hem echt niet en zulke taferelen vind ik véél minder schokkend dan de taferelen die we de eerste tijd meegemaakt hebben.

Ziehier het filmpje.

Op 21 juni 2012 hebben we Blinker voor de derde keer vrij laten zwemmen.

Juist die avond, was er een vergadering van de therapeuten, osteopate/dierenarts en de eigenaresse. Bart (de 'ouwe rot in het vak', die in juli zou gaan starten) was ook aanwezig. We konden hem die avond spreken. Terwijl Blinker aan zijn laatste baantjes bezig was, heeft Bart hem geobserveerd en betast. Toen Blinker uit het water was heeft hij gekeken hoe hij liep en uiteindelijk heeft hij zijn visie gegeven.

Hij was tot de conclusie gekomen dat het voor Blinker eigenlijk 'beter' is om vrij te blijven zwemmen. Hij zou zeker nog therapie in het bad kunnen krijgen en ook de loopband zou kunnen, maar hij was daar in het geval van Blinker geen voorstander van en wel om de volgende reden: zowel de therapie als de loopband zijn héél, héél intensief en dat betekent dat dit veel vergt van Blinker en hij daarna weer extra tijd nodig heeft om te recupereren. Verder is DM degeneratief, het woord zegt het al. Dit betekent dat hij nooit meer volledig herstellen kan. Op dit moment is er al veel bereikt bij Blinker. Er zou misschien nog iets meer bereikt kunnen worden, maar om bovengenoemde redenen is het beter om dit niet te doen. Ook zijn leeftijd speelt een rol. Dit alles bij elkaar genomen is het voor Blinker gewoon 'beter' om lekker vrij te zwemmen.

Op het moment dat ik dit schrijf (eind augustus 2012) gaan we nog altijd elke week met hem zwemmen en krijgt hij ook nog zijn anabolen.

We merken wel aan Blinker dat het zwemmen veel energie vergt. De dag erop heeft hij het zwaarder dan andere dagen en we geven hem nu de dag na het zwemmen extra rust. Misschien dat de hitte van de afgelopen tijd hier ook een negatieve rol in speelt, maar we willen hem uiteraard niet gaan overbelasten.

Ook heeft Blinker de laatste twee keren duidelijk aangegeven dat een halfuur zwemmen teveel voor hem was. Vanzelfsprekend nemen we dat serieus en halen we hem meteen uit het water, zodra we deze signalen zien.

Uiteraard zal ik hier updates blijven geven.

Ik dwing mezelf bij de dag te leven en niet vooruit te kijken.

Het belangrijkste is dat Blinker elke dag een ‘feestje’ heeft en aangezien hij zo kan genieten van kleine dingen is dat niet moeilijk.

Wordt vervolgd…..

8 september 2012

Vanmorgen zijn we weer met Blinker naar Wendy (dierenarts) geweest voor de vitamine A/D injectie en de anabolen.

De bespiering in zijn achterhand is weer afgenomen: rechts was de bespiering minder dan links (links is de kant van zijn slechte heup), dus werd het hoogtijd voor de anabolen.

Ik ga nu ook regelmatig zijn achterpoten meten, zodat we goed kunnen zien wat er gaande is en of het met de anabolen en het zwemmen weer beter zal gaan.

22 september 2012

Vandaag waren we weer bij Wendy (dit in verband met zijn tumor).

Wendy had de indruk dat er weer iets meer spiermassa is, maar eigenlijk is dat nog te vroeg om te beoordelen, omdat het pas twee weken geleden is dat hij zijn anabolen heeft gekregen. Ook nu heeft hij weer anabolen gekregen.

13 oktober 2012

Zo, we zijn terug van een ritje dierenarts.

Het was vandaag weer tijd voor de vitamine A-D injectie en de anabolen.

Eigenlijk is het nauwelijks te geloven, maar ons manneke doet ons weer versteld staan: de bespiering in zijn achterhand is weer oké!

Aangezien Blinker nu altijd schoentjes draagt, groeien de nagels aan zijn achterpoten weer. Voor de middelste nagels is dat toppie, want die waren afgesleten tot op het leven. Ik heb Wendy gevraagd of ze de andere nagels wilde knippen, want dat durf ik echt niet. Deze nagels hadden wel een knipbeurtje nodig.

Voor de vitamine A-D injecties is het nu weer tijd voor een pauze van twee maanden, maar Wendy en ik dachten allebei hetzelfde: die periode is te lang voor wat betreft de anabolen.

Over een maand gaan we dus nog een keer voor de anabolen.

Vrijdag 9 november 2012

Blinker mankt met zijn linkervoorpoot sinds gisteravond.

Pffffft, ik heb er gewoon slecht van geslapen. Blèèèhhhhh.

Blinker kan het gebruik van een voorpoot echt, echt, echt niet missen.

Hij heeft deze zo hard nodig, vooral als hij overeind moet komen.

Ik heb hem vanmorgen dus al overeind moeten helpen.

Gisteravond meteen begonnen met Traumeel en vandaag ook de hele dag.

Ook maar een rustdag ingelast.

Gelukkig stond er al een afspraak voor morgen bij de dierenarts, vanwege de anabolen.

’s Avonds krijg ik de indruk dat het ietsje beter gaat met Blinker zijn poot. Hij komt weer vanzelf overeind en dat op zich is al een verademing. Nu ligt hij lekker bij (bijna 'in') de kachel, dus de kap maar efkes af gedaan. Is de oorzaak misschien ‘compenseren’ vanwege zijn slechte achterhand?

Het is erg vreemd wat zijn achterhand betreft.

Zijn slechte heup zit links, maar zodra er sprake is van spierverlies is dat juist rechts.

Misschien kan het ook van gisteravond komen, alhoewel er na het zwemmen niks te merken was en thuis ook niet. Pas uren later, toen ik zei dat hij een plasje moest gaan doen kon hij amper overeind en liep superslecht.

De (natte) vloer in het zwembad is natuurlijk een ramp voor honden met mankementen (andere honden trouwens ook, want ze zouden er bijna mankementen van krijgen), want dat is behoorlijk glibberen en vooral als Blinker mag gaan zwemmen is hij ook nog eens overenthousiast. Hij mag onder geen beding los, want dan zou hij zijn poten breken, maar zelfs kort aan de riem is het glijden.

Ook heeft hij gisteravond een paar keer met zijn voorpoten aan de rand van het zwembad 'gehangen'. We moesten er nog zo om lachen, want het was zo komisch. Was dit te belastend misschien?

Zaterdag 10 november 2012

Zo, en weer terug van Wendy.

Gisteravond was ik al wat geruster. Het overeind komen en lopen ging alweer een stuk beter.

Aangezien Blinker inmiddels alweer veel beter loopt, heeft Wendy geadviseerd om door te gaan zoals ik bezig ben: zijn normale dagelijkse pijnstilling voor zijn heup, Traumeel en rustig aan. Ze vermoedt dat het een verrekking geweest is en een uitglijder in het zwembad zou zeker de oorzaak kunnen zijn. Het komt vaker voor dat het mank lopen dan niet direct gebeurt, maar pas na het rusten.

Wat ook de oorzaak geweest is, ik ben allang blij dat het flink verbeterd is.

Zijn normale pijnstilling verhogen leek haar geen goed plan. Als er een halve bijkomt, is de dosering meteen veel te hoog. Uiteraard niet verstandig voor de bijwerkingen, maar ook het risico dat Blinker dan teveel uit zijn bol zou gaan.

Kortom, de druk is weer efkes van de ketel.....

Woensdag, 16 janauri 2013

Op 10 januari was het alweer een jaar geleden dat de eerste verschijnselen me opgevallen waren. Een jaar verder. Onvoorstelbaar toch? Ik ben er zelf stil van.

We gaan nog altijd elke week zwemmen (tenzij dit niet kan, zoals onlangs met zijn hotspot), elke drie weken of maand de anabolen en meneer hobbelt vrolijk verder. Ik ben blij en dankbaar en ik hoop zo van harte dat Blinker met al zijn 'kwalen' iedereen een poepie zal laten ruiken. Uhhhhhh, maar heeft hij dat inmiddels al niet gedaan?

Go, Blinker, go! Ik kan je echt niet missen.

Donderdag, 17 janauri 2013

Ik merk wel aan mezelf dat het optimisme erg 'broos' is.

Vanavond was Blinker niet in zijn doen: veel speeksel, slikken, naar gras zoeken en niet vinden, onrustig, niet gaan slapen enz. enz. Dat zijn momenten dat het naar mijn strotje vliegt, terwijl hij misschien 'gewoon alleen maar' misselijk was van de sneeuw die hij gegeten heeft. Pfffft.....

Hij ligt weer rustig te slapen. Voor nu ben ik weer gerust.

Maandag, 25 maart 2013

Vandaag was ik foto's aan het maken, toen Blinker in de tuin met zijn boomerball aan het spelen was.

Op een aantal foto's is goed te zien wat DM 'is' en 'doet'. Ik zal de foto's hieronder plaatsen, maar wil eerst nog vertellen dat het (naar omstandigheden) goed gaat met ons onnozel manneke.

Hij gaat nog elke week zwemmen, krijgt nog maandelijks zijn anabolen, gedraagt zich bij tijd en wijle als een uitgelaten pup en op andere momenten zeg ik: "Hou ouder, hoe gekker."

Blinker doet ook mee met een proef in verband met een afstudeeropdracht van een (Nederlandse) natuurgeneeskundige. Dit om te zien of honden meer uit hun revalidatie halen als er tegelijkertijd een (op de hond afgestemde) samengestelde Bach Bloesem wordt gegeven.

Sinds afgelopen zaterdag zijn we gestart met de druppels en over een week of twee vindt er een evaluatie plaats.

En dan nu de foto's. Nog efkes voor alle duidelijkheid: Blinker heeft zelf niet door wat er gaande is en heeft er ook geen hinder van.

Op deze drie foto's is héél goed te zien wat er gebeurt met zijn voetjes.

In het gras is dat natuurlijk geen probleem, maar om die reden moet hij dus echt schoentjes dragen bij wandelingen op een verharde ondergrond.

Zijn achterpoten staan soms gekruist:

Of juist héél wijd uit elkaar:

Ik wil nog wel een aanvulling geven.

Misschien wekken deze foto's de indruk dat Blinker met zijn achterpoten sleept bij elke stap die hij zet of dat hij altijd met gekruiste achterpoten of juist de achterpoten héél wijd staat. Dat is gelukkig niet zo!!!! Ik heb deze foto's uit een hele serie foto's gehaald, omdat juist deze foto's zo goed laten zien wat DM is. Bovendien zie je op foto's vaak meer dan met het blote oog. Dat betekent dat ik vaak helemaal niet zie dat hij bijv. met gekruiste achterpoten staat. Vooral ook, omdat hij zichzelf altijd corrigeert en ik hem niet hoef te helpen.

Zaterdag, 6 april 2013

Blinker is een hond die ongelofelijk van het leven geniet. Het is een hond die zich geen zier aantrekt van zijn mankementen. Willen mijn poten niet links? Dan ga ik toch rechts? Zak ik door mijn voegen, dan krabbel ik toch weer overeind? Moet ik mijn kap om? So what, deert me toch niet.

Het deert hem niet als ik hem de auto in moet helpen ("Kan het best zelluf, vrouwke"), het deert hem niet als hij bij elke wandeling schoentjes aan zijn achterpoten moet, het deert hem niet om elke drie weken naar de DA te gaan voor zijn anabolen (en vitaminen), zolang hij daar maar volgepropt wordt met snackies. Ik heb nog nooit aan hem gemerkt dat hij van slag was door hetgeen hij mankeert. Dan is 'zorgen voor' ook geen last maar een 'lust'.

Tja, dan ga je natuurlijk vergelijken. Dan vergelijk ik uiteraard met Honey. Pfffft, dat zou een héél ander verhaal zijn. Honey zou er onder lijden, Honey zou depressief worden, zou elke keer weer in een giga stress schieten enz. enz.

Natuurlijk is het zorgen voor Blinker intensief, maar eigenlijk doet hij het meeste en ben ik alleen maar de coach en de verzorger.

Donderdag, 25 april 2013

Het is werkelijk niet te geloven, maar het gaat (naar de welbekende omstandigheden) goed met Blinker.

Zo, het is me gelukt om dit keer het woordje 'nog' eens NIET te gebruiken.

Hij geniet van het leven, hij is stinkend ondeugend, hij is zooo vindingrijk, af en toe gedraagt hij zich als een pup en toen ik gisteravond de spullen klaargemaakt had om met water/tuinsproeier te spelen, vloog hij (op zijn krakkemikkige manier) als een speer de tuin in om te genieten van het water. Een spelletje wat hij wel uren kan volhouden.

Toevallig kan hij deze week niet zwemmen, omdat de eigenaresse een weekje met verlof is, maar anders zwemt hij nog altijd elke week. Elke drie weken anabolen en meneer vindt eigenlijk dat hij best zelf in dat zwembad kan springen, over die hoge rand heen. Zelfs een gezonde hond kan dat niet. O ja, meneer denkt ook dat hij best zelf in de auto kan springen, dus ik moet altijd héél rap zijn om mijn arm onder zijn buik te leggen en hem te helpen, want hij kan dat natuurlijk niet.

Hij is ook enorm sterk, dat voel ik met 'touwtrekken'. Dan moet hij natuurlijk wel op een kleed staan.

Uiteraard doen die achterpoten raar. Soms staan ze gekruist, soms staan ze een héél eind uit elkaar, maar het deert hem allemaal niet. Schoentjes moet hij ook echt dragen als hij op asfalt loopt, want hij sleept met de bovenkant van zijn voetjes en die liggen anders open.

(De tumor ziet er 'goed' uit en inwendig is het blijkbaar ook nog redelijk, want hij kakt goed, al is de vorm aan één kant altijd helemaal plat.)

Hij blijft me elke keer opnieuw verbazen en ik geniet enorm van hem.

Vrijdag, 31 mei 2013

Inmiddels zijn we weer zo'n twee maanden verder sinds de laatste update.

Dit keer wat minder goed nieuws. Sinds een aantal weken merk ik dat Blinker 'onstabieler' wordt.

Eerst dacht ik een goed excuus gevonden te hebben: in één maand tijd kon hij twee keer niet gaan zwemmen, dus in plaats van vier keer werd het twee keer zwemmen. Ik suste mezelf met de gedachte: "Oké, straks weer anabolen en elke week zwemmen en het komt weer goed."

Inmiddels is het twee weken geleden dat hij zijn anabolen kreeg en zwemt hij alweer een aantal weken achter elkaar. Pfffft, het is een rottig gezicht om hem regelmatig te zien 'zwabberen', te zien uitglijden, te zien dat hij gewoon een stuk onstabieler is. Mijn maag draait nogal eens om. Het zet me weer met beide benen op de grond en doet me beseffen dat hij dus echt een vreselijk ellendige afwijking heeft en dan nog wel degeneratief, om dat woord nog maar eens te gebruiken.

De laatste keer bleek bij de DA dat zijn bespiering inderdaad erg slecht was (dit was vlak nadat hij minder gezwommen had). De laatste tijd is het voor Blinker ook niet meer haalbaar om het halfuur 'vol' te zwemmen. Hij laat dan duidelijk blijken dat hij eerder het water uit wil en uiteraard 'luisteren' we daar naar.

En Blinker? Het interesseert hem allemaal niks. Op geen enkele manier kan ik aan hem merken dat het een negatieve invloed op hem heeft.

En ik? Ik moet leren om te leven zoals Blinker doet, maar eerlijk gezegd valt me dat moeilijk. Aan de andere kant merk ik dat ik toch ten volle geniet van al zijn doldwaze en komische streken.

O ja (hoort natuurlijk eigenlijk niet in dit ‘hoofdstuk’), ik had al het vermoeden dat zijn (uitwendige) tumor gegroeid was en de DA bevestigde dat ook de laatste keer dat we bij haar waren. De tumor ziet er wel 'goed' uit. Hoe het inwendig is weten we uiteraard niet. Het kakken gaat nog goed gelukkig.

Dinsdag, 4 juni 2013

Gisteren heb ik Blinker meegenomen met de auto om met hem ergens in het gras te gaan wandelen. Hij moet dan efkes een paar stappen op asfalt lopen. Blijkbaar heeft hij zijn voetje toen tegen een betonnen rand gestoten. Hij stapte altijd gewoon op dat randje, zonder problemen. Blijkbaar lukt dat nu niet meer.

Toen we teruggingen naar de auto zag ik allemaal bloed aan dat voetje. Het was dus echt open gegaan, vooral bij één van de tenen.

Enfin, vanavond had hij een ADHD-aanval. Hij rent de loopplank naar de tuin op, maar stort bovenaan neer. Krabbelt weer overeind en rent (op zijn manier) de tuin in. Plots zie ik hem terug rennen en ik roep nog: RUSTIG!!!!! Hij rent de loopplank af en dan slaan zijn voetjes natuurlijk dubbel op de tegels die daar liggen. Gevolg: weer open tot bloedens toe. Ik heb nu grasmatten op de tegels gelegd, zodat hij daar zijn voetjes niet meer kan open halen.

Hij is al heel wat keren onderuit gegaan in huis (ik kan niet elke vierkante meter afdekken met kleden, want dan kunnen sommige deuren niet meer open en dicht). Ik voel me er akelig van.

Ik heb zojuist een e-mail gestuurd naar de dierenarts. Er stond een afspraak voor 15 juni voor anabolen, maar ik heb gevraagd of we aanstaande zaterdag kunnen komen en of het een optie is om de frequentie/hoeveelheid van de anabolen op te voeren.

Het is onvoorstelbaar hoe Blinker nog geniet van het leven, terwijl zijn lijf zo raar doet.......

Zaterdag, 8 juni 2013

Vandaag dus met Blinker bij de dierenarts geweest. De afspraak kon een week vervroegd worden.

Wendy (de DA) had ons aan zien komen lopen en was geschrokken van het 'lopen' van Blinker.

Sinds ik mijn e-mail gestuurd had, had ze nagedacht en besloten om ook een injectie Vitamine B te geven, naast de anabolen. Verder adviseerde ze de Muscle support te verhogen van 1x per dag 4 gram, naar 2x per dag 3 gram. Ook de dosis Acetyl l'Carnitine mocht ik verdubbelen.

Ze drukte mij ook op het hart, dat IK degene ben die nu lijd en Blinker in geen geval. Het verbaasde haar dat het Blinker helemaal niks doet en dat hij gewoon zijn gang gaat.

Blinker blijft tot nu toe zo ondeugend en humoristisch. Ik geloof dat hij wel vijf keer op de weegschaal is gaan staan/zitten en dan kijken met een blik van: ‘Nu krijg ik toch een snackie?’ Uiteraard kreeg hij dat ook. Zijn gewicht blijft prima.

Zijn bespiering aan zijn bovenbenen (of zeg je 'bovenpoten'?) viel mee, maar daaronder was de bespiering erg slecht: boven de knieën dus. Wendy stelde voor om 'fietsbewegingen' te gaan maken met zijn achterpoten. Ze zat na te denken wat we nog meer zouden kunnen doen en op dat moment schoot me iets te binnen. Ik moest denken aan Ann, de therapeute die zo enorm veel gedaan heeft voor/met Blinker. Ik vertelde Wendy dat ik contact met Ann zou opnemen en haar om advies vragen.

Inmiddels heb ik Ann gesproken. Ze woont/werkt momenteel een heel eind hier vandaan, maar het kan zijn dat ze volgende week zondag in de omgeving moet zijn en dan komt ze bij Blinker kijken. Ze gaat dan zijn rug nakijken en ook tips geven wat ik eventueel nog kan proberen. De 'fietsbewegingen' vond ze een goed plan. Verder mag ik hem gaan 'treiteren' door tussen zijn tenen te gaan friemelen en kijken of hij reageert.

Het verontrustte haar toen ik vertelde dat Wendy zijn voetjes geplooid had neergezet, maar dat hij de meeste keren niet corrigeerde of pas héél laat.

Ook heb ik met haar gesproken of de 'Biko Physio Brace' een hulpmiddel zou kunnen zijn voor Blinker.

Hier kan je zien hoe dat eruit ziet:

(De hond op de foto is Blinker niet)

Ann vertelde dat er honden zijn die geen stap meer verzetten als ze hier mee moeten lopen. Ze gaat kijken of ze er één heeft liggen, zodat we het kunnen gaan testen bij Blinker.

Ze stelde ook voor om Blinker regelmatig te masseren, zodat hij zich bewust blijft van zijn lijf. Ook mogen we Blinker alleen maar helpen als hij echt zelf niet kan. Hij moet het zo lang en zo veel mogelijk proberen zelf te doen. Gelukkig zie/merk ik héél duidelijk wanneer ik hem moet helpen en wanneer hij het zelf kan.

Als Ann volgend weekend niet deze kant uit komt, dan zullen wij waarschijnlijk een keer met Blinker daar naar toe gaan. Ann kan hem dan nog eens zien en behandelen.

Over drie weken weer anabolen en Vitamine B bij de dierenarts en daarna na twee weken. Efkes een 'boost' geven.

Maandag, 10 juni 2013

Ik heb vanavond weer eens een paar filmpjes gemaakt.

Wie niet wil kijken, moet niet kijken!

Op het eerste filmpje vond Blinker het nodig om 'ergens' in te gaan rollen.

Op een bepaald moment kunnen jullie zien dat zijn achterlijf niet mee rolt.

Efkes later is te zien aan Blinker dat hij moeite zal hebben om overeind te komen, maar het lukt hem!

Op het tweede filmpje is te zien dat ondanks het feit dat zijn poten zo raar doen, hij gewoon zijn ding doet en zich niet van de wijs laat brengen. Althans, zo komt het op mij over....

Gisteren heb ik als test even iets gemaakt van elastieken, om te zien of Blinker al dan niet zou lopen met die dingen aan zijn poten. Zoals ik al verwacht had: het interesseert hem niks. Dit geeft moed om misschien aan de slag te gaan met de 'Biko Expander'.

Dinsdag, 11 juni 2013

Ik heb de laatste tijd al héél veel nagedacht over wat ik wel 'nog' wil en wat echt niet.

Wendy, de dierenarts, vroeg me of ik nagedacht had over een rolstoel. Ja, dat heb ik lange tijd geleden al gedaan en toen was mijn besluit 'nee' en ik twijfel daar nog altijd niet aan. Die grens wordt echt niet verlegd.

Ik zal het proberen uit te leggen.

De rolstoel zou nodig zijn op het moment dat hij zijn achterlijf helemaal niet meer kan gebruiken.

Ik heb allerlei mogelijkheden door mijn hoofd laten gaan om me daar een voorstelling van te maken.

De rolstoel is dus eigenlijk voor buiten, want met de rolstoel in huis is niet handig. Hij kan dan natuurlijk niet gaan liggen (en aangezien het een luie Duitser is.....).

En dan is het bijv. mooi en warm weer. Tot nu toe gaat dat zo: deuren staan open, Blinker gaat naar buiten en in de zon liggen, komt weer naar binnen als hij het te warm krijgt, gaat weer naar buiten als hij afgekoeld is en zo gaat dat de hele dag door. Hij zou dat dan niet meer kunnen, want elke keer in en uit de rolstoel is natuurlijk niet te doen.

Als zijn achterlijf niets meer kan, dan kan hij niet anders dan dat hele achterlijf meeslepen en ik persoonlijk vind dat 'Blinker-onwaardig'. Hij kan dan niet meer spontaan overeind als één van ons thuiskomt, hij kan niet meer spontaan overeind als hij ziet dat ik de tuin in ga en hij mee wil enz. enz. Hij kan zich ook niet naar buiten slepen, want dan verwondt hij zijn lijf.

De dierenarts had een filmpje gestuurd van een hond met een rolstoel en inderdaad die croste er vrolijk mee rond, maar...... deze hond had een geamputeerde poot. In principe kan zo'n hond zich dus nog best goed redden zonder rolstoel, zoals in en om het huis. Maar een totale verlamming van de achterhand is natuurlijk nog heftiger.

Zodra het zover komt, is voor ons de grens (helaas!!!!!!) bereikt en dat geldt eigenlijk ook voor incontinentie. Blinker is zo vies van zichzelf en ook dat zou Blinker-onwaardig zijn.

Op het moment dat ik merk dat hij ongelukkig wordt, is de grens ook bereikt.

Ik merkte vandaag dat adrenaline ook helpt voor zijn lijf.

Het was etenstijd en vandaag was het pens. Uiteraard wordt dat in de tuin genuttigd en Blinker is er stapelzot op. Gevolg....... hij ging zonder hulp de loopplank op! Ook dacht hij vanmiddag dat ik bezig was met de sproeier klaar te maken om hen te laten spelen met water en ook toen kwam hij zonder hulp de loopplank op.

Vanavond had ik een poosje 'fietsbewegingen' gemaakt met één van zijn achterpoten en daarna kriebelde ik tussen zijn kussentjes. Héél rap trok hij die poot terug. Het is dus nog niet helemaal 'dood' in die 'telefoonlijn'. Ik probeer hem op die manier te blijven stimuleren.

Het nare is wel dat hij nu omvalt als hij kakt. Gisteren is hij daardoor in zijn kak gevallen, vandaag net niet. We moeten hem dus gaan vasthouden als hij kakt. Dit zijn héle akelige dingen, maar door hem vast te houden kan het voorkomen worden. Tenzij hij in de tuin kakt natuurlijk en we er niet bij zijn. Dat is de afgelopen dagen nog niet gebeurd.

Zaterdag was het de dierenarts ook opgevallen dat hij een enorm aanpassingsvermogen heeft. Zij heeft binnen natuurlijk een gladde vloer en dat kostte Blinker uiteraard moeite om aan te wennen. Als Blinker 'uitbehandeld' is, gaat Erik met hem wandelen en dan heb ik nog tijd om mijn vragen aan Wendy te stellen. We zijn gaan kijken hoe Blinker wandelde en dan zie je dat hij eerst weer moet wennen aan een andere 'ondergrond', maar meneer gaat gewoon. Geen denken aan om op te geven!

Inmiddels heb ik ook antwoord van Ann.

Het lukt haar niet om dit weekend deze kant op te komen.

Wij gaan dus zaterdag daar naar toe en hebben een afspraak om 18.00 uur.

Ann schreef me om Blinker niet te laten eten, want als er tijd over is mag hij daar nog efkes zwemmen!

Voor de geïnteresseerden, hier werkt Ann momenteel en daar gaan we dus naar toe:

Donderdag hoop ik Blinker efkes te laten zwemmen in 'open water'. Dit keer wel met zwemvest aan. Ik heb ergens gelezen dat in zo'n situatie het lijf het ineens kan laten afweten. Better safe than sorry.

Vrijdag dan hopelijk weer zijn normale zwem-halfuurtje en dan zaterdag misschien nog bij Ann.

Een 'zwem-boost' dus.

Zondag, 16 juni 2013

Gisteren zijn we met Blinker naar (Belgisch) Limburg gereden om naar Ann te gaan.

We hebben Blinker daar efkes buiten laten lopen, zodat Ann kon zien hoe hij nu loopt.

Bochten maken geeft vaak problemen. Het grootste probleem is eigenlijk dat hij zijn evenwicht niet goed kan bewaren.

Hierna zijn we naar binnen gegaan en heeft Ann eerst zijn rug afgetast om te zien of de rug oké was. Hier vond ze geen afwijkingen. Vervolgens heeft ze mij allerlei handelingen laten zien die ik kan gaan doen met Blinker. Blinker vond het duidelijk niet leuk dat hij daar een poosje plat moest liggen, zodat Ann het mij kon voordoen. Bij het binnenkomen had hij allang een 'zwem-lucht' geroken.

Nou, hij kon zijn hart nog even ophalen na het gefrut aan zijn lijf.

Ziehier twee filmpjes.

Ann vertelde dat nog niet alles 'dood' is, maar sterk afgezwakt. Ze hoopt dat door middel van het stimuleren Blinker weer beter zijn evenwicht kan gaan bewaren. Op de terugweg zijn we nog gestopt om Blinker uit te laten en...... tijdens het kakken is hij niet omgevallen!

Ann adviseerde ook om Blinker niet preventief te ondersteunen, maar echt alleen als het nodig is.

Ze liet een harnas zien dat in zulk soort situaties ideaal is en die ze gerust geruime tijd achtereen kunnen dragen.

http://helpemup.com/

Ook had ze een 'nieuw' hulpmiddel binnen gekregen om te gaan testen:

http://www.orthopets.co.uk/toe-up-sciatic-sling.php

Ann is niet echt een voorstander van de Biko Expander. Deze helpt niet om Blinker zijn evenwicht te bewaren en aangezien Blinker nogal onstuimig is, kan hij ook her en der blijven hangen met die 'rekkers' en zo 'in een knoop' raken.

We overwegen om toch met regelmaat eens met Blinker naar Ann te rijden. We zijn er nog niet uit hoe of wat. Eerst maar eens aan de slag met alle oefeningen.

Dinsdag, 18 juni 2013

Ziehier een paar filmpjes over de 'Toe-Up-Sciatic-Sling'.

Dit voorkomt dat ze met de bovenkant van de voeten gaan slepen.

Als het zou werken voor Blinker, dan kan hij misschien zelfs zonder schoentjes gaan wandelen.

http://vimeo.com/18642041

Ik weet niet of onderstaande filmpjes bekeken kunnen worden als je niet op facebook zit:

https://www.facebook.com/video/video.ph ... 0859055473

https://www.facebook.com/video/video.ph ... 2125722013

Woensdag, 19 juni 2013

Die eerste dagen dat ik Blinker zo achteruit zag gaan voelde ik me helemaal lamgeslagen: lijdzaam toezien hoe hij achteruit ging en niet wetende wat (nog?) te doen.

Op het moment dat ik weer iets kon gaan doen met/voor hem was dat lamgeslagen gevoel weg. Natuurlijk vind ik het nog echt sh*t en natuurlijk breekt mijn hart nog vele malen per dag, maar door iets te 'doen' is het redelijk te dragen.

Maandag, 24 juni 2013

Zo, Blinker zijn 'garderobe' is uitgebreid en ziehier de 'resultaten'.

Hier draagt hij zijn 'Help'Em Up Harness':

Een filmpje:

Amai, dat is echt ideaal!

Als hij moet kakken kan je hem meteen vasthouden, zodat hij niet om kukelt.

Het in en uit de auto tillen gaat geweldig.

Kortom: het is zijn geld waard.

En dan de 'Toe-Up' Sciatic Slings.

Eerst twee foto's:

Toen ik Blinker mee de tuin in nam, begon Honey natuurlijk te donderjagen.

Om die reden had ik Blinker efkes aan de riem gedaan.

Ik moet op deze manier zo'n 4-6 keer een minuut of 10 met hem 'oefenen' en dan natuurlijk tussen zijn tenen controleren of zijn 'teenslippers' geen irritatie geven.

Een aantal filmpjes:

Hier raakt hij efkes in een knoop met zijn achterpoten.

De Sciatic Slings kunnen dat uiteraard niet voorkomen.

Het filmpje eindigt daarom wat abrupt, omdat ik zijn poten uit de knoop moest halen.

Woensdag, 26 juni 2013

Inmiddels heb ik ontdekt dat ik een bepaald schema moet aanhouden voor het oefenen met de 'teenslippers'.

Na een wandeling moet hij eerst een poos rusten, dan oefenen, dan weer rusten voor de volgende wandeling enz. enz.

Als de wandeling en het oefenen kort op elkaar volgen dan wordt het werkelijk brandhout met het lopen van Blinker.

Vandaag ben ik naar de Action geweest voor nog een aantal rollen kunstgras. Voordat Blinker hierachter in het gras komt, moet hij eerst een gedeelte met stenen over lopen en ik merk dat dat lastig voor hem is en bovendien haalt hij daar regelmatig zijn voetjes aan open.

Ik was nog bezig met die rollen of meneer ging er al op liggen:

Niet lang daarna kwam hij diverse malen een bal bij me brengen om te spelen. Hij was dus blij!

Zelf ben ik niet zo blij hoor. De tranen vloeien regelmatig.

Antoine doet de meeste wandelingen met Blinker en ik merkte aan zijn reacties dat het wandelen echt niet lekker gaat, vooral op de terugweg. Ik heb hem uiteraard al gezegd de wandelingen korter te maken, maar eigenlijk heb ik vanavond een 'ontdekking' gedaan (uitleg volgt later).

Voor zaterdag stond er een afspraak bij Wendy, de dierenarts. Blinker zou dan weer anabolen en vitamine B ingespoten krijgen. Aangezien Blinker slecht liep/loopt en het na zaterdag nog bijna een week duurt voor hij kan gaan zwemmen, besloot ik te vragen of we vanavond konden komen. Vrijdag gaat Blinker weer zwemmen, dus zou hij meer baat kunnen hebben bij de anabolen.

We zijn dus inderdaad vanavond naar Wendy geweest. Op de heenweg heb ik Blinker nog even op een grasveld laten lopen. Ik had de gewone riem genomen en het viel me op dat hij best redelijk liep, maar..... hij moet dan wel snelheid maken. Niet rennen, want dat kan hij echt niet meer, zonder dat zijn poten in een knoop raken. Ik besloot dit op de terugweg nog eens te doen, maar dan aan de flexi. Gelukkig ligt er altijd een reserve flexi in de auto. Zo gezegd, zo gedaan.

Het eerste wat hij deed was een tak pakken en er mee gaan spelen, maar dan verliest hij zijn evenwicht. Ik: "Kom we gaan een flesje zoeken." Ik wist toch dat die daar niet lagen, maar zo kon ik hem afleiden. Jeetje, hij heeft amper in een knoop gelegen!

Antoine vertelde dat hij hem steeds op de terugweg moet ondersteunen. Dit heeft denk ik twee oorzaken: de snelheid en de schoentjes. Doordat Blinker ongelukkig loopt of in een knoop raakt, zitten die schoentjes niet goed meer en dan krijg je een vicieuze cirkel. Vanaf morgen ga ik Blinker een aantal keren per dag met de auto meenemen naar een braakliggend terrein met gras. Daar kan hij zonder schoentjes lopen en kan hij los of aan de flexi. Eens kijken hoe dat gaat.

En dan bij Wendy.

Wendy kon niet anders dan constateren dat zijn bespiering weer verminderd is en dat ook de tumor weer gegroeid is in vergelijking met ruim twee weken terug. Er staat gelukkig nog geen spanning op de tumor.

Ik had Blinker zijn 'teenslippers' aan gedaan om haar te laten zien wat het doet. Maar ja, gladde vloeren zijn altijd rampzalig voor Blinker: zonder schoentjes, met schoentjes, met teenslippers. Het viel Wendy op (we hebben ook nog even buiten gekeken, toen Erik met Blinker naar de auto liep) dat het 'mis' gaat als Blinker zijn achterpoten te dicht naast elkaar zet. Dan raken ze in een knoop. Hoe wijder hij ze uit elkaar zet, des te steviger staat hij. Maar ja, een stok ertussen leek Wendy ook niet zo'n goed plan. Ze denkt wel dat de rekkers van de teenslippers iets strakker kunnen/mogen.

Wendy schrok erg van de achteruitgang.

Ik heb haar gevraagd wat zij zou doen als Blinker haar hond was. Wendy zei: "Nu nog niet inslapen. Het is nog te vroeg."

Elke wandeling gaat hij nog graag mee, als ik mijn fototoestel pak om naar de tuin te gaan komt hij overeind en wil mee naar de tuin, als we iets lekkers eten aan tafel komt hij ook, als hij zelf eten krijgt ook. Hij eet nog altijd zijn bak leeg, zijn gewicht is nog prima.

Ocharme, Wendy had zelf ook tranen in de ogen.

Ik voel me intens moe en het verdriet overspoelt me met grote regelmaat....

Donderdag, 27 juni 2013

Pffft, ik kan niet meer stoppen met huilen.

Vanmorgen was ik dus met Blinker gaan wandelen in dat stuk gras en dat ging aardig goed.

Vanmiddag nog eens, maar nu liep Blinker wel slechter. Hierna Blinker de auto weer in en ik was goed en wel weggereden of ik kreeg autopech! De koppeling kapot, auto in de zon, Blinker in de auto. Gelukkig niet zover van de garage, dus ik een sprint getrokken naar de garage en er kwam meteen iemand mee en even later kwam er nog iemand. De kabel was gebroken.

Er was dus geen andere keuze om de autosleutel aan de mannen te geven en tja, daar stond ik dan. De afstand van daar naar ons huis red ik in tien minuten stappen als ik alleen ben en flink doorstap. Maar ja, ik had dus Blinker zonder schoentjes aan (nou ja, met schoentjes zou ook een ramp geweest zijn, omdat hij zo slecht liep), maar gelukkig wel zijn tuig aan.

Wat een afschuwelijke tocht van daar naar huis. Mensen die meewarig keken en niet vroegen of ze iets konden doen, Blinker met kapotte en bebloede voetjes en ik die mijn tranen niet meer kon bedwingen.

Toen we eindelijk thuis waren heb ik Blinker zijn voetjes verzorgd. Hij slaapt nu, maar Honey is compleet van de leg.

Kortom: ik zit er behoorlijk doorheen en als ik wat 'gekalmeerd' ben ga ik de 'Blinker-Ferrari' opzoeken en kijken of dat voor de komende dagen een oplossing kan zijn.

Het blijkt dat Blinker een aantal oefeningen van Ann super super irritant vindt en ik heb besloten die oefeningen NIET meer te doen (wel nog een paar andere hoor! Behalve vandaag dan, want deze dag heeft genoeg van zijn lijf gevergd). Als Blinker een jonge hond zou zijn met een tijdelijke handicap, dan zou ik zeggen: "Hup, Blinker, niet lullen maar poetsen." Nu doe ik dat niet. Ik ga hem niet bewust kwellen, wetende dat de klok tikt.

Het is ook geen optie om niet meer op stap te gaan met Blinker en hem alleen maar in de tuin te laten. Blinker is namelijk een hond van 'gewoontes' en 'vaste tijden'. Hij zal van slag zijn als ik bijv. maar één keer per dag met hem wegga. Ik ga het gewoon per keer bekijken. Wil en kan hij mee, dan gaan we. Wil en kan hij niet, dan kijk ik of hij de tuin in wil. Honey is in dat opzicht véél en véél makkelijker. Het deert haar niks als ze niet zou gaan wandelen en we alleen maar in de tuin iets doen. Natuurlijk geniet ze wel van haar wandelingen, maar zij zit niet vast aan gewoontes en tijden.

De Blinker Ferrari heb ik vanavond geprobeerd, maar ik merk dat dat helaas geen succes (meer) is. We hebben het toen natuurlijk uitgeprobeerd in 'goede' tijden. De Ferrari is eigenlijk te klein voor hem om in te gaan liggen en ik merk dat hij er nu ook niet meer lekker in kan zitten.

Even een foto van een tijd geleden, toen Blinker een stuk mobieler was en dus makkelijker met de ‘Blinker Ferrari’ mee kon:

Waarschijnlijk is de auto morgenmiddag klaar en dan mag hij weer lekker met de auto mee. Het was gewoon een vréselijke sh*t situatie.

Vrijdag, 28 juni 2013

Blinker heeft mijns inziens totaal niet geleden onder het hele gebeuren van gisteren.

Nou ja, op zijn voetjes na natuurlijk.

Meneer liet duidelijk blijken dat hij het niet eens was met mijn planning van vandaag.

Ik zou tegen twaalven eerst met Honey gaan wandelen, daarna eten en dan de auto ophalen en Blinker oppikken.

Dus toen ik Honey aan het klaarmaken was, kwam het protest: piepen, schreeuwen, knerpen: IK EERST ! IK EERST!

Enfin, ik ga de auto halen en ben goed en wel weggereden bij de garage: PIEP! PIEP! PIEP! STOP! STOP! STOP!

Nee hè!!!!!!! Ik zo rap mogelijk de auto weer aan de kant, want het is eenrichtingsverkeer. Om opnieuw bij de garage te komen is dan toch weer een paar kilometer rijden en dat risico durfde ik niet te nemen. Dus weer te voet naar de garage en die man vertelde dat ik het rondje nog wel kon rijden. Blijkbaar zat er geen/te weinig koelvloeistof in het reservoir. Ik vermoed dat dat eruit gehaald was tijdens de reparatie, maar niet meer bijgevuld......

Oké, toen zonder problemen naar huis en Blinker opgepikt voor een wandeling in het gras.

Ik merk dat het héél veel energie van hem vraagt, maar hij doet het zo graag.

Ik heb een filmpje gemaakt tijdens deze wandeling.

Wie liever niet kijkt moet niet kijken, maar dit filmpje laat wel duidelijk het probleem zien.

Het laat (mijns inziens) ook zien dat Blinker zich er niet zoveel van aantrekt.

Hij ligt nu héérlijk languit en voldaan te slapen.

Vanavond mag hij zwemmen. Ik ben blij dat het door kan gaan en de auto op tijd klaar was.

Ziehier het filmpje:

Het is jammer dat hij niet 'snapt' dat hij iets meer snelheid moet maken. Als hij iets meer snelheid maakt, dan valt hij minder rap om en bovendien staat hij ook steeds te grazen en kukelt dan om.

In het weekend ga ik eens naar een andere plek, waarvan ik weet dat het gras onlangs héél kort gemaaid is. Eens kijken hoe het daar gaat en misschien dat ik dan ook wel een filmpje maak. Dan kan ik zelf ook het eventuele verschil zien.

Hier in huis ook: hij zakt onderuit en 'zit' dan eigenlijk. Je kunt het geen zitten noemen, want die poten liggen dan helemaal dwars natuurlijk.

Hij kijkt dan met een blik van: ‘Oké dan, hier zit ik dus. Ook goed.’ Vervolgens blijft hij dan zo 'zitten' en als hij het beu is wurmt hij zich weer overeind. In huis laat ik hem vaak zijn ding doen en grijp ik pas in als het echt niet gaat.

Met eten bijvoorbeeld. Zijn etensbak zit in een standaard en als zijn achterpoten dicht naast elkaar staan, dan zakt hij zo weg net als op dat filmpje. Niet handig met eten. Dus als ik die poten zo zie staan, dan pak ik poot voor poot en zet ze een stuk uit elkaar en dan staat hij weer stabiel.

Vanavond mocht hij weer zwemmen en ook dat was erg confronterend. Hij was net aan zijn tweede baan begonnen en ik zie hem plots hulpeloos achterom kijken naar me en hij kwam niet meer vooruit. Ik als een speer naar hem toe en zag dat zijn achterhand al helemaal ver weggezakt was onder water. Rap omhoog gehesen en meneer ging weer alsof er niks gebeurd was. Vanaf dat moment hebben we de riem aan zijn harnas gedaan, zodat we direct konden ingrijpen.

En het is niet te vatten hoe onvoorstelbaar veel kracht hij in het voorste deel van zijn lijf heeft. Voor het zwemmen had ik hem daar meegenomen in een stuk land om hem te laten plassen en kakken. Oké, plassen wilde Blinker nog wel, maar kakken? Zonde van mijn tijd, dacht hij vermoedelijk en hij zet me daar een power op de flexi met maar één doel voor ogen: zo rap mogelijk naar binnen en dat water in. Was die kracht maar wat meer verdeeld over dat lijf.

Zaterdag, 29 juni 2013

Vanmiddag heb ik Blinker dus meegenomen naar een 'veld' dat mooi effen is en lekker kort gemaaid.

Ik heb een aantal filmpjes gemaakt en zal ze hieronder plaatsen.

Ik zie dat toch de wondjes op zijn voetjes elke keer weer open gaan, ondanks dat hij alleen in het gras loopt.

Vanavond ga ik zijn voetjes eens inpakken: eerst vetrap en dan een sok erover en deze vast tapen rond zijn poot. Geen idee wat het zal gaan worden, maar het is het proberen waard. Je zou dus kunnen zeggen dat het dan een held op sokken wordt.

Woensdag, 3 juli 2013

Lieve allemaal.

Eens kijken hoe ik het één en ander onder woorden kan brengen.

Ik heb altijd gezegd dat ik geen rolstoel wil voor Blinker en aan dat besluit heb ik nog geen seconde getwijfeld. Vanavond echter vroeg ik me plots af: "Speel ik nu zelf niet voor 'rolstoel'?"

Ik doe nu ook een riem aan het achterste 'handvat' van zijn harnas, anders krijg ik zo'n last van mijn rug van het bukken als ik hem moet helpen. Ik doe de flexi in mijn ene hand en de riem die achter vast zit in mijn andere hand. Zodra ik voel dat hij 'wegzakt' kan ik hem efkes een stukje hijsen. Ik laat het hem zoveel mogelijk zelf proberen, maar met de riem eraan kan ik wel héél rap reageren als het mis gaat.

Ik heb echter de indruk dat Blinker vandaag amper 'zelf' iets gedaan heeft. ALS dat zo is, dan ben IK degene die hem op de been/poot hou en kan zijn lijf het dus zelf niet meer.

Ik heb vanavond een besluit genomen. Morgen (en misschien meerdere dagen mocht het niet duidelijk zijn) ga ik kijken of hij eigenlijk nog wel zelfstandig stukjes kan lopen. Niet alleen buiten, maar ook binnen en in de tuin.

Gisteravond was er een héél akelig voorval, waar ik enorm beroerd van werd en ik natuurlijk weer moest huilen, huilen, huilen.

We hebben een grote tuin en als het warm is dan gaat achterin de tuin de tuinsproeier aan. Gisteravond bleef het warm en ik besloot de wandeling over te slaan en Blinker en Honey met water te laten spelen. Op het moment dat ik hier bij het huis de kraan opendraaide werd Blinker 'zot'. Hij herkent dat geluid en normaliter sprint hij dan naar achteren.

Zijn kop wilde rennen, maar zijn achterlijf kon het niet en het ging zelfs zo rap dat ik hem niet eens kon 'grijpen'. Dat hele eind (ruim 50 meter) heeft hij zijn achterlijf meegesleept.

Ik vraag me ook af of hij het misschien toch wel af en toe in de gaten heeft dat zijn lijf niet wil wat zijn kop wel wil. De laatste tijd gaat hij 's avonds laat niet meer naar buiten als ik zeg: "Plasje doen" (om dan vervolgens gewoon op het straatje te wachten en weer terug te komen zonder te plassen. Dit herhaalde zich dan een aantal keren, in de hoop dat hij elke keer een snackie kreeg).

Ik wil dat jullie weten dat het afscheid héél dicht bij KAN zijn. Als blijkt dat Blinker niet meer zelfstandig kan lopen, dan vind ik het niet 'Blinker-waardig' meer en zal ik een afschuwelijk besluit moeten nemen. Ik ga dan niet meer 'rekken'.

Mocht echter blijken dat hij zich toch nog best kan redden, dan blijven we doorknokken en ga ik het per dag beoordelen en bekijken.

Morgen tijdens één van de wandelingen hoop ik hem te kunnen filmen. Ik zal hem dan expres niet ondersteunen om te zien hoe het gaat. Uiteraard zal ik hem niet laten tobben, maar ik wil het op film hebben om ook dit als 'afsluiting' te kunnen tonen hier op de website.

Please, denk aan mij/ons.

Donderdag, 4 juli 2013

Vanmorgen heb ik onderstaande filmpjes gemaakt.

Het eerste deel liep hij (gezien zijn omstandigheden) best goed (waar ik natuurlijk kei-blij mee ben!).

Uiteraard laat ik hem (nog) niet gaan, als hij zo kan blijven stappen.

Het eerste filmpje eindigt abrupt, omdat Blinker moest kakken en dan moet ik hem direct ondersteunen.

Vrijdag, 5 juli 2013

Maandagavond zullen we Blinker laten gaan.....

Het lijkt alsof ik in een nachtmerrie zit, waarvan ik hoop dat het over is als ik wakker word.

Het verstikt me als ik eraan denk dat ik Blinker maandag moet gaan loslaten.

Waarom maandag en niet 'nu'?

Er komen een paar hele zonnige dagen aan en ik wil zo graag dat Blinker (als hij dat wil natuurlijk) nog kan genieten van de zon. Ik zal wat kleden buiten klaarleggen, want in zijn mand of op zijn bankske lukt niet meer.

Het is en blijft zo hartverscheurend om te zien en te merken dat zijn kop nog zo goed is.

Vanavond was hij weer zó ondeugend (ik heb er een filmpje van gemaakt) en dat voelt zó dubbel: aan de ene kant is dat intens genieten, aan de andere kant doet het intens veel pijn.

Ik kan en wil hem eigenlijk helemaal niet 'kwijt', maar zo is het niet Blinker-waardig meer.

Blinker heeft geleefd als een held, zéér zeker de jaren met zijn ziektes/afwijkingen en hij zal sterven als een held en niet als een zielig hoopje. Alleen moet ik zelf ergens de moed en kracht vandaan halen om hem daarin bij te staan.

De laatste dagen zal ik hem ook aan het eind van de avond nog een keer meenemen met de auto.

Meneer verrekt het om dan de tuin in te gaan om te plassen en aangezien hij zo vréselijk veel plast en ik niet wil dat hij 's nachts met een volle blaas ligt, gaan we dan nog een keertje een korte wandeling doen.

Maandag rij ik eerst naar Geraardsbergen (onze vorige woonplaats). Ik ga dan met hem naar één van onze lievelingsplekjes, waar we samen veel gewandeld hebben. Natuurlijk kan hij niet veel wandelen, maar efkes de geur opsnuiven voor Blinker en een stukje wandelen met ondersteuning.

Vervolgens rij ik naar Wendy, de dierenarts. De afspraak staat voor 19.30 uur. Ik heb met Wendy afgesproken dat we Blinker in de auto laten inslapen: zijn lievelingsplek. Wendy heeft het hele 'protocol' in een e-mail uitgelegd en ik weet dus precies wat me te wachten staat.

Hierna mag hij weer mee naar huis en krijgt Honey de gelegenheid om 'afscheid' te nemen.

We gaan Blinker begraven in de tuin, daar waar hij altijd naar hartelust aan het graven was.

Ook dit heeft hij de laatste dagen niet meer gedaan.

Nooit meer schoentjes naaien en herstellen.

Nooit meer hoeveelheden supplementen klaarmaken.

Nooit meer zalm malen.

Nooit meer een knerpende Blinker tegen vijven, omdat hij 'honger in zijn buikske' heeft.

Nooit meer een Blinker die de boel 'afbreekt' (nog altijd!), omdat hij mee mag met de auto.

Nooit meer een Blinker die uit zijn dak gaat, omdat we gaan puzzelen.

Nooit meer een 'boomerball-blaf'.

Nooit meer in de weg liggen.

Nooit meer met de tuinsproeier met 'blaf-sensor' spelen.

Nooit meer zwemmen.

Nooit meer..... nooit meer....

En dan vanavond dus.

Ik had vandaag onder andere een héél stel Dentastix gekocht en die had ik onder het kleed in de auto gelegd.

Als ik met Blinker gewandeld heb, ga ik daarna altijd even bij hem in de auto zitten. Ik laat hem dan wat drinken en blijf een poosje bij hem zitten. Ik had me voorgenomen om deze dagen na elke wandeling een Dentastix te geven. Het is jaren geleden dat hij die gegeten heeft en hij was daar altijd stapelzot op.

Dus na de wandeling vanavond kruip ik bij hem in de auto en ik zie die neus al zijn werk doen. Zo van: "Wat ruik ik toch? Bekend geurtje!"

Ik maak een pakje open en ik geef er één en leg het zakje terug onder het kleed. Oooo, wat smulde hij ervan! Op een bepaald moment ben ik achter het stuur gekropen, ik wil de auto starten en ik kijk in mijn binnenspiegel of alles goed gaat met Blinker. Nou, rap die auto uit en onderstaand filmpje gemaakt. Meneer was dus héél rap op zoek gegaan naar dat overheerlijke spul.

Zaterdag, 6 juli 2013

Vanmorgen vroeg hebben we weer een korte wandeling gedaan en het voelde weer zo dubbel.

Hij zag ergens een stuk slang de grond uitsteken en spurtte op zijn manier er naar toe en wilde het met alle macht uit de grond trekken om mee te spelen.

In de auto weer efkes bij hem gezeten en wat lekkers gegeven. Dit keer werd het geen 'zelfbediening'.

I love him so much!

No words needed....

Dear God, take good care of Blinker, please. AMEN.

Zaterdag, 6 juli 2013 (14.30 uur)

Het is nu overduidelijk dat we de juiste beslissing hebben genomen.

Dat maakt het verdriet nog altijd niet minder, maar de enorme twijfel of het wel het juiste moment is, is weg.

Deze foto maakte ik zojuist:

Dit is niet meer de Blinker zoals we die kennen.

Hij MOEST nog naar zijn boomerball, kukelde om en bleef liggen.

Zijn krachten zijn op.

En hier een foto waar ze saampies liggen.

Dat gebeurt niet veel, dus voor mij wel erg dierbaar:

Ik probeer nog zoveel mogelijk 'vast' te leggen nu het nog kan.

Zo heb ik Erik vanmiddag gevraagd een filmpje te maken op het moment dat Blinker mee mag met de auto. Ongelofelijk, op zulke momenten heeft hij nog veel power en hij gaat echt uit zijn plaat.

Ik had vanmorgen zijn bankske in de zon bij de achterdeur gezet en ik riep hem om te laten zien dat zijn bankske er stond. Ik zag dat hij erop wilde en heb hem toen geholpen. Hij heeft toen een poosje in de zon gelegen en is daarna weer (zelfstandig) naar binnen gegaan. Lange tijd is hij binnen gebleven, ook als ik buiten was (dat is een 'slecht' teken). Uiteraard heb ik dat gewoon zo gelaten.

Daarna is hij vanmiddag nog twee keer zelf naar buiten gekomen om in de zon te gaan liggen. Eerst op de kleden en later vanmiddag op de stenen.

Aan het eind van de middag had ik hem weer meegenomen met de auto. Ik moest Erik ergens afzetten en besloot Blinker mee te nemen en het dan te combineren met een kleine wandeling op de plek waar we de afgelopen dagen steeds naar toe gaan.

Ik ben er nog niet helemaal uit of hij mij bij de neus genomen heeft of dat het gewoon teveel was voor hem. Ik haal hem uit de auto, zet hem in het gras en meteen plast hij (ongelofelijk, wat plast hij abnormaal veel). Wat doet meneer? Zet geen stap meer om te gaan wandelen en maakt rechtsomkeer naar de auto. Ik zie hem er voor aan dat hij het donders goed weet na een paar keer: terug in de auto is een extra lekker snackie. Natuurlijk heb ik hem toen direct weer in de auto gezet (en weer een overheerlijke dentastix gegeven).

Ik ben benieuwd wat hij dan straks met de laatste ronde zal doen......

Er is geen greintje twijfel meer.

Vandaag is het me overduidelijk geworden.

Vanavond kon hij voor het eerst ook niet meer zelf zijn penslap opeten.

Ik heb er toen steeds een stukje afgeknipt en het aan hem gegeven en dat ging er in als koek.

Hij eet altijd staande zijn pens en hij voelde drommels goed aan dat dit niet ging lukken, dus at hij niet.

Morgen en maandag krijgt hij lekker gemalen vlees in zijn bak. Dat lukt wel, want dan zet ik zijn achterpoten wijd neer terwijl hij eet. Een bak gemalen vlees leegeten is natuurlijk makkelijker dan een penslap naar binnen werken.

Zondag, 7 juli 2013

Afgelopen nacht heb ik beneden 'geslapen' en zal dat de komende nacht ook doen.

En als ik er dan niet lig, is er wel iemand anders die het in beslag neemt.

Gisteravond laat vond ik Blinker zo onrustig, hijgen, droge en warme neus.

Ik ging hem aaien en tegen hem babbelen en hij legde steeds zijn ene voorpoot op mijn arm. De laatste dagen doet hij dat steeds als ik hem knuffel. Ik was zo ongerust. Natuurlijk is het warm, maar hier in huis eigenlijk (nog) niet. Honey hijgde ook niet en Blinker had al uren geen inspanning geleverd.

Ik heb Wendy nog gebeld en Blinker alvast een halve pijnstiller extra gegeven. Wendy nam niet op, maar ik had het ingesproken en binnen het halfuur had ik een e-mail van haar. Ze durfde zo laat niet meer te bellen, maar schreef me dat ik de Cimalgex desnoods mag verhogen naar 2, maar ook de Tramadol mag geven als het nodig blijkt te zijn.

Gisteravond dacht ik: "Als dit zo blijft, dan moet hij vandaag gaan en ga ik niet rekken tot maandag."

Vannacht was hij rustig. Ik ben blij dat ik beneden was, want op een bepaald moment wilde hij ergens anders gaan liggen en piepte om hulp om overeind te komen.

Vanmorgen was hij weer zo aan het hijgen. Eerst gekeken of hij de tuin in wilde, maar dat wilde hij niet. Toen de auto in (dat wilde hij wel héél graag!) en weer naar 'ons' plekje gereden. Daar heeft hij voor zijn doen nog redelijk gewandeld en hij had de pas erin! Hij heeft wel weer een keer of vier geplast en dit keer viel het me op dat het geen ononderbroken straal was, maar een straal met onderbrekingen.

Daarna weer naar huis, eten gegeven en dat ging erin als koek en is hij gaan liggen. Hij was rustig. Zojuist wilde ik de was buiten gaan hangen en pakte mijn fototoestel. Ik heb gekeken wat hij wilde en hij wilde overeind, dus hem geholpen (ik laat nu overdag ook zijn harnas aan). Hij ging buiten meteen op zijn kleden in de zon liggen en ik heb de was opgehangen. Ik had veel was, dus een tijdje bezig en toen ik terugkwam was hij zelf weer naar binnen gegaan en nu ligt hij hier rustig te slapen.

Genietend van de zon vanmorgen:

Ik heb net weer telefonisch contact gehad met Wendy.

Zij vermoedt dat er uitzaaiingen zijn van de kanker, waardoor de 'plasproblemen' zijn ontstaan.

Zij is pas vanavond laat thuis. Natuurlijk hoop ik in alle opzichten dat ik morgen kan gaan, maar zodra ik zie dat het niet goed is voor Blinker, zal ik naar een dierenarts gaan die Wendy geadviseerd heeft.

Als het vandaag rustig blijft, maar vannacht of morgen blijkt dat het niet langer kan, ga ik de afspraak met Wendy vervroegen.

Hoe dichter het bij komt, hoe zwaarder het wordt....

Blinker blijft me verbazen.

Op een bepaald moment merkte ik dat hij naar buiten wilde.

Aangezien hij zijn harnas nu constant aan heeft, is dat erg handig.

Ik nam hem mee naar buiten en zie hem twijfelen: ga ik hier 'beneden' in de zon liggen of ga ik de loopplank op naar de tuin? Hij kiest er voor om de loopplank op te gaan!

Twee enorme plassen, dit keer weer mooie stralen. Ik snap werkelijk niet waar al dat 'water' vandaan komt, want zo overdreven veel drinkt hij niet.

Vervolgens gaat hij voor ons 'nieuwe' bankske staan, waarvan ik zeker wist dat hij er niet meer op zou gaan/kunnen. Hij 'vertelde' me dat hij erop wilde, dus heb ik hem erop gezet en hij heeft liggen genieten!

Op een bepaald moment vond ik het lang genoeg voor hem, want het is erg warm en ik weet niet zeker of zijn lijf nog altijd duidelijk aangeeft wanneer hij uit de zon moet.

Ik haal hem van zijn bankske af en wacht af om te zien wat hij wilde. 'Naar binnen? Ben je zot, vrouwke! Kom op, het gras in, want......... ik wil spelen met mijn boomerball.'

Dus terwijl ik hem vasthield aan zijn harnas heeft hij nog naar hartelust met zijn boomerball gespeeld. Als het aan hem lag had het wel langer mogen duren, maar ik heb het gestopt vanwege de warmte.

Ik heb ook besloten om hem Tramadol te gaan geven.

Vooral Duitse Herders zijn enorme bikkels en ik wil alles op alles zetten om te voorkomen dat hij maar enigszins pijn zou hebben. De eerste pil is binnen. Tegen de avond krijgt hij zijn gewone pijnstilling en voor de nacht nog eens Tramadol.

Hoe dichter het bij komt, des te groter wordt de knoop in mijn maag.

Toch weet ik dat dit de enig juiste keuze is.

Blinker was vandaag een stuk beter dan gisteren. Ik vermoed dat hij om de één of andere reden gisteren toch pijn gehad moet hebben en dat de Cimalgex en Tramadol hem helpen.

Met 'beter' bedoel ik niet zijn lopen. Hij kan niet zelfstandig lopen, maar hij heeft diverse keren laten blijken wat hij wilde en is diverse keren de tuin in geweest.

En vanavond met de wandeling...... jemig, wat een tempo! Ik ondersteun hem uiteraard, maar ik kon hem amper bijhouden.

Blinker kan ook niet meer normaal zitten en als ik hem in de auto zet, laat hij zich 'zakken', zodat hij ligt.

Op de terugweg na deze wandeling hoorde ik hem 'bezig' en ik keek in mijn spiegel wat hij aan het doen was. Hij probeerde diverse keren uit alle macht zichzelf overeind te werken, zodat hij kon zitten en naar buiten kijken (wat hij altijd zo graag deed). Ik was zó verbaasd! Hij heeft zich zelfs op de één of andere manier kunnen verplaatsen tijdens het rijden, want op een bepaald moment zag ik hem aan de andere kant zitten en om zeker te weten dat zijn poten niet dwars lagen en hij dus echt normaal zat, heb ik nog achterom gekeken en hij zat! Hierna is hij gaan liggen en blijven liggen, alsof hij wilde zeggen: "Het is goed zo."

Hij legt zijn poot niet meer op mijn arm. Ik denk dat hij weet dat ik de boodschap begrepen heb en dat hij van ons mag gaan. Ik ben wel 'blij' dat hij vandaag wat beter is, want dan kan hij morgen inslapen bij onze eigen dierenarts.

Nog één nacht..... Wat is 'loslaten' toch een afschuwelijke strijd......

Maandag, 8 juli 2013

Gisteravond heb ik een Xanax genomen, in de hoop dat ik een aantal uren zou kunnen slapen.

Dat is gelukt. Vannacht moest ik Blinker weer helpen, omdat hij op een bepaald moment wilde verhuizen naar een andere plek.

Toen hij echter vanmorgen zag dat ik me klaarmaakte voor de wandeling, was hij als een speer overeind en produceerde weer de nodige decibellen. Héél wrang om te zien dat hij niet zelfstandig op zijn poten kan blijven staan.

Hij had er weer flink de vaart in tijdens de wandeling vanmorgen en hij ligt nu te slapen. Straks zal hij vermoedelijk nog wel in de zon gaan liggen.

Ik kreeg vanmorgen ook nog een mailtje van de dierenarts dat ook zij met een knoop in haar maag zit. Ze liet me ook weten dat ik de afspraak mocht vervroegen als ik het niet zou redden tot vanavond. Ik ga wachten tot vanavond, want ik wil aan het eind van de middag nog met Blinker naar één van zijn lievelingsplekjes en daarna nog wat samen met hem zijn in de auto en lekker volproppen met snackies.

Meneer verloochent nog altijd zijn kieskeurige karakter niet wat eten betreft.

Ik had dus Dentastix en Jumbones gekocht van Ped*gree, maar ook een stel Jumbones van een ander merk.

Ik gaf hem gistermorgen na de wandeling een Jumbone van een ander merk. Meneer neemt een hap en laat de rest liggen. Ik dacht dat Blinker niet lekker was of te moe. Enfin, na de wandeling van gisteravond gaf ik hem Ped*gree en meneer smakte en smekte en genoot zienderogen.

Mijn hart breekt als ik zie dat hij niet gewoon kan gaan zitten.

Vanmorgen zat hij zo in de auto:

Toen we weer thuis waren heb ik meteen de auto 'ingepakt', anders is het aan het eind van de middag zeker 50 graden. Omdat hij ingepakt is, konden de ramen ook wagenwijd open blijven staan.

Gisteren heb ik nog een foto gemaakt van zijn tumor.

Pfffft, hij is enorm gegroeid, laat staan wat er inwendig allemaal 'gaande' is.

Ik weet niet of dit al dan niet de laatste update is voordat we gaan vertrekken.

Het hangt er vanaf wat Blinker nog gaat doen.

Maandag, 8 juli 2013/13.00 uur

Blinker werd net wakker en dan denk je dat hij in de zon wil gaan liggen.

Ik had zijn kleden op de grond en op zijn bankske al klaargelegd vanmorgen.

Wat denk je? In de zon? Echt niet! Hij wilde boomeren, boomeren, boomeren.

Maar ja, het is zo heet, dus op een bepaald moment probeer ik hem op andere gedachten te brengen en loop met hem naar het bankske waar hij gisteren op wilde. Hij verklaarde me voor gestoord en sleepte me weer de tuin in. Weer geboomerd.

Daarna weer geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen: op je kleed dan in de zon?

Hopla, zelfde ritueel: naar zijn kleed gelopen, maar meneer blijft halverwege stokstijf staan en sleurt me weer naar zijn boomerball. Als het aan hem gelegen had, was hij nu nog bezig, maar ik wil natuurlijk echt niet dat hij oververhit zal raken.

Het filmpje is van rampenkwaliteit, omdat ik natuurlijk zijn harnas van achter moest vasthouden, maar het geeft wel een indruk.

Ik zal hem nu laten slapen.

Hij kreunde net, toen hij was gaan liggen en ik heb hem weer een Tramadol gegeven.

Nu ligt hij héérlijk te slapen.

Nog een paar uurtjes samen......

Maandag, 8 juli 2013/15.00 uur

Na nogmaals een 'boomer-actie' wilde meneer toch op zijn bankske.

Daar genoot hij van een ijsje:

Maandag, 8 juli 2013/16.00 uur

Ik denk dat we wel vier 'boomer-sessies' gehad hebben en niet willen opgeven.

Zelfs het ijsje eten was bij tijd en wijle te zwaar voor Blinker.

Als ik straks na de wandeling met hem in de auto zit, krijgt hij allemaal snackies en ik heb me voorgenomen om bij elk snackie een naam te noemen: deze is van die, deze is van die. Ik heb een grote pot en zal die nodig hebben met zoveel lieve mensen.

Ik ga zo stoppen en Blinker nog even eten geven en een pijnstiller.

Dan wordt het tijd om alles in te pakken en te vertrekken.

Dinsdag, 9 juli 2013

Ik ga nu proberen om het vervolg te schrijven vanaf het punt waar ik gisteren gestopt was (ijsje eten).

Aan het eind van de middag had ik hem eten gegeven en ik dacht: "Nu kan ik efkes rap naar de berging, zonder dat hij achter mij aankomt en zijn lijf kapot sleept buiten." Het was een kwestie van een paar minuten en ik kom uit de berging en zie dat hij zelf de loopbrug opgegaan was en in de tuin stond! Ik als een speer naar hem toe om hem te ondersteunen en toen gebeurde er iets héél aparts. Ik had hem vast aan de achterkant van zijn harnas en wilde hem naar binnen loodsen, want het was bijna tijd om te vertrekken.

Hij draait zich om richting huis, doet een paar passen en staat als een blok beton waar geen beweging meer in te krijgen was, ook niet door hem met allerlei woorden te motiveren. Ik liet hem doen en toen: héél rustig en héél intensief ging hij alles in zich opnemen. Werkelijk alle kanten bekijkende. Ik liet hem doen en toen schudde hij zich uit en wist ik dat we verder konden. Dit herhaalde zich een aantal stappen verder en toen was het 'goed' denk ik en ging hij mee naar binnen.

Hierna heb ik de auto klaargemaakt en alles wat ik nodig had in de auto gelegd (lees: vooral erg veel snackies). Ik zette de auto voor de deur en haalde Blinker. Het viel me op dat hij véél véél rustiger was dan andere keren dat hij mee mocht met de auto, zoals te zien is op het filmpje dat ik eerder plaatste.

Normaliter als hij mee gaat in de auto is hij zo content en piept en jankt en gaat eens zo liggen en dan weer zo en zei als het ware: "Zijn we er nog niet???" Joepie Ongeduld.

Ik had Blinker dus in de auto gedaan en hij is gaan liggen. Het is ongeveer een halfuur rijden en ik heb niets niets niets gehoord: hij is blijven liggen en heeft geen enkele keer geluid gemaakt, totdat...... ik ongeveer een kilometer verwijderd was van 'ons plekje'. Toen kwamen de decibellen en de onrust, zo van: "Kan het niet rapper joh!!!!!"

Blinker markeerde al weken niet meer en plaste alleen maar abnormaal veel grote stralen.

We hadden nog maar een stap in 'ons bossie' gezet en meneer begon met markeren hoor, zo van: "Dit is MIJN bossie en ik zal jullie laten weten dat het van mij BLIJFT." Dit herhaalde zich diverse malen.

Ik wist dat deze wandeling het uiterste van zijn krachten zou vergen en dat hij het liefst doorgelopen had tot hij er dood bij neer zou vallen.

Hier heeft hij voor de laatste maal een flinke kak gedaan en ik heb hem gevraagd of hij het niet erg vond als ik dat niet in zijn memorie-doos zou doen. Ik denk begrepen te hebben dat hij wel akkoord ging.

Tja, dan wilde hij natuurlijk ook nog in die greppel duiken, zoals hij altijd deed. Dat heb ik toch maar niet toegestaan en hem op een bepaald moment mee (tegen zijn zin) naar de auto genomen. Compleet, compleet, compleet opgebrand, maar...... nog voldoende energie om allerlei lekkers te eten. Ik heb hem helemaal volgepropt en hij smakte en smekte en smulde.

Ik heb daar filmpjes van gemaakt. Ik kan me voorstellen dat sommigen het moeilijk vinden om dit nog te zien. Als dat zo is, dan niet kijken. Ik heb ze zelf wel bekeken en moest toch eigenlijk wel glimlachen.

Hierna zijn we vertrokken naar Wendy, want ook dat was nog een stuk rijden. Ik voelde de auto schudden van al het hijgen dat Blinker deed. Hij was compleet opgebrand.

Wendy is bij ons in de auto gekropen en ik vroeg Wendy om mij te laten weten wanneer ze de eerste spuit zou zetten. Op dat moment zou ik Blinker dan zo'n Jumbone (van Ped*gree natuurlijk!) geven om hem af te leiden. Zo gezegd, zo gedaan.

Pfffft, Blinker was nog niet halverwege zijn snack en had de stukken nog in zijn bek en 'sliep' al!

Zolang hij ademde redde ik het nog, want hij was er nog voor mijn gevoel. Maar ja, na de tweede spuit zag ik zijn ademhaling stoppen en toen brak ik. Wendy kon het ook niet droog houden. Het was haar kameraad geworden. We kwamen zo vaak bij haar en ze heeft zoveel voor hem gedaan.

Toen ik naar huis reed dacht ik bij de bochten en drempels: "Voorzichtig, anders kukelt Blinker om." Zoooooo raar. ik had de neiging om (zoals altijd) tegen hem te babbelen. Ik dacht hem nog te horen en was zo bang dat hij niet echt dood was. Ik moest mezelf dwingen te denken aan het feit dat Wendy dat uiteraard zorgvuldig gecontroleerd had. Natuurlijk had ik dat zelf ook gezien, maar die angst was zo groot.

Thuis hebben Antoine en ik Blinker uit de auto gehaald en op zijn schapenvachtje gelegd, zodat Honey afscheid kon nemen. Ze heeft een poosje rondom hem gelopen en overal gesnuffeld. Dit duurde niet erg lang en toen ging ze onder mijn bureau liggen, waar ze vaak ligt als ik daar zit. Vanwege de warmte hebben we toen besloten om hem gisteravond nog te begraven.

Vannacht ben ik nog beneden blijven slapen voor Honey, maar ze doet het gewéldig.

Ik denk (eigenlijk weet ik het wel zeker) dat die afgelopen weken voor haar véél moeilijker waren dan nu, want nu ben ik er weer 100% voor haar. Zodra ik maar beweeg en overeind kom staat ze daar met een blik van: "Feessie bouwen vrouwke?" Dat doen we zeker, Honey, ik ben er weer voor je.

Deze foto maakte ik vanmiddag:

Het voelt zo ongelofelijk dubbel: zo verdrietig om het gemis van ons onnozel manneke en aan de andere kant zeker weten dat we niet langer hadden kunnen en mogen wachten. Hij heeft alles uit het leven gehaald wat maar mogelijk was en ik vermoed dat hij de laatste weken eigenlijk alleen maar op 'karakter' gegaan is.

Zodra ik tot rust gekomen ben en alles een beetje op orde is ga ik zijn website bijwerken.

Zoveel mogelijk mensen moeten weten wat een afschuwelijke 'ziekte' DM is, maar ook dat het mogelijk is om er nog 'veel' uit te halen.

Ik denk dat het maar 'goed' is dat hij nu gegaan is, want volgens mij zou het niet lang meer duren voordat de tumor zou knappen en daar moet je toch niet aan denken? Het feit op zich al, maar dan met die hitte: vliegen, maden.... Zooooooo 'hond-onwaardig'.

Nu pas voel ik hoe intensief het was: altijd, altijd alert zijn. Gisteravond laat legde ik nog een kleed goed met de gedachte: "Anders glijdt Blinker uit."

Ik had wat ingenomen om te kunnen slapen en gelukkig heb ik een aantal uren heel goed kunnen slapen.

Ik heb net de loopbrug weggehaald en ben bezig de grasmatten weg te halen. Vanuit de keuken kijk ik daar altijd op en dat herinnert me alleen maar aan zijn slechte tijden.

Het was erg confronterend, toen ik alles deel voor deel aan het afbreken was en ontdekte dat we steeds meer moesten doen om hem te beschermen: eerst alleen de loopplank, daarna latjes aan de zijkanten, daarna alle gaten tussen die latjes afgedekt met dekzeil en grasmatten vastgeniet op de loopplank. Ik wil daar niet constant mee geconfronteerd worden. Ik wil de tuin in kunnen kijken en denken aan al de mooie momenten.

Eén dezer dagen ga ik werken aan zijn graf: plantjes erin, boomerball erbij en de tuinposter ophangen.

En nu? Hoe is het nu? Ik begin nu te merken hoe ongelofelijk alert ik elke dag (en nacht) was voor Blinker en dat al zó lang. In de afgelopen tijd heb ik dat nooit zo ervaren, maar nu 'voel' ik het.

Ik heb een enorme rust als ik denk aan het feit dat we hem gisteren hebben laten gaan, want het kon echt niet langer. Als ik er echter aan denk dat hij voor goed 'weg' is, dan stik ik bijna in mijn verdriet.

Ons onnozel manneke......

Aan de andere kant voel ik me zo ongelofelijk verwend met zoveel hartverwarmende reacties.

Blinker heeft zoveel harten gestolen en hij moest eens weten hoeveel tranen er voor hem vergoten zijn.

Hij zou er een bad mee kunnen vullen en in zwemmen.

Bedankt Blinker dat je ons leven zo verrijkt hebt en je zo intens veel voor ons betekend hebt.

We zullen nog vaak en veel over je spreken, dus als je oren beginnen te flapperen dan weet je hoe dat komt.

Rust maar in jouw kuil, je hebt je rust verdiend.

Donderdag, 11 juli 2013

Dinsdag ging het eigenlijk best 'goed'.

Nu denk ik dat ik gewoon een soort verdoofd was.

Gisteren voelde ik me zo verdrietig.

Het is hier zoooooooo stil. Ik zou bijv. bijna vergeten om Honey eten te geven. Honey meldt zich nooit (alleen om te spelen). Blinker vertelde wel hoor wanneer het tijd was om te eten of te wandelen of.... of.....

Ik heb gisteren zijn graf 'afgewerkt'.

Ziehier een foto:

Vandaag moest ik voor het eerst na maandag weer met de auto weg. Ik vond dat zó confronterend, want de restjes Jumbone lagen er nog in. We hebben maandag Blinker uit de auto gehaald en daarna ben ik er niet meer in geweest.

Het is wel héérlijk dat Honey er is, maar ik heb de indruk dat ze merkt als ik een 'off-day' heb. De momenten dat ik niet met haar speel, maar aan het werk ben oogt ze somber.

Honey is volgens mij ook vreselijk moe, want als ik binnen ben doet ze niet anders dan slapen, slapen, slapen. Pas als ik naar buiten ga, komt ze overeind. Ik buiten en zij binnen zal nooit gebeuren. Hoe vast ze ook slaapt, ze is dan meteen paraat.

De afgelopen nacht was de eerste nacht dat zij alleen beneden was en dat is prima gegaan.

Straks moet ik nog even een boodschap gaan doen (vanmorgen had ik haar meegenomen met de auto, maar dat is nu te warm) en dan zal ze ook alleen thuis zijn. Ik vermoed dat ze gewoon blijft slapen.

Om de gekste dingen ga ik 'onderuit'.

Kreeg ik gisteren een mailtje van Zooplus met als onderwerp DENTASTIX, terwijl juist die Dentastix (hoe onbenullig ook!!!) de laatste smulpartij van Blinker waren.

Dinsdag was ik met Honey op een wandelplek waar ik vaak met haar naar toe ga en waar ik ook met Blinker kwam (alleen de laatste weken niet meer). Het deed me niks. Gisteravond was ik er weer en ik was van de leg. Misschien ga ik het nu pas echt beseffen.

Inmiddels heb ik ook een mailtje van Ann (de fysiotherapeute) gekregen: dikke tranen om Blinker.

Ik heb haar zojuist een mooie foto van Blinker gestuurd, om haar te bedanken voor alles wat ze gedaan heeft.

Vandaag of morgen hoop ik met Honey even naar dierenarts Wendy te rijden. Ik heb bloemen voor haar gekocht en ook daar een mooie foto van Blinker bij gedaan. Eveneens als dank, omdat ze zo ongelofelijk veel voor Blinker gedaan heeft.