TUMOR.

Eind november 2010 ontdek ik een bult onder aan de staart van Blinker, vlakbij zijn anus.

In juni 2006 was Blinker reeds geopereerd aan een peri-anale tumor. God zij dank was die uitslag toen goed, maar het was een nachtmerrie voor Blinker en ons. Op die plek een wond en bij de eerste keer kakken gilde hij het uit van de pijn en bleek de wond weer open gesprongen te zijn. De rillingen lopen nog over mijn rug als ik daaraan terugdenk.

Mijn grootste wens was dan ook dat we niet opnieuw in deze miserie terecht zouden komen.

Ik hoopte dat het een ontsteking zou zijn en nam de temperatuur op. Helaas geen verhoging/koorts.

We zijn toen met Blinker naar onze (nieuwe) dierenarts gegaan en zij hoopte dat het een abces zou zijn. Er werden twee puncties gedaan: geen abces en ook waren het geen fistels.

Ze adviseerde ons om naar de kliniek in Merelbeke te gaan, omdat het blijkbaar toch een tumor zou zijn. Een zware tegenvaller.

Op vrijdag 3 december 2010 konden we terecht in de kliniek.

Dit is het verslag dat ik geschreven heb, toen we weer thuis waren met Blinker:

Waar zullen we beginnen?

Het is chaos in mijn kop en ik heb geen idee of ik een 'normaal' verslag kan schrijven.

Ik ga het proberen.

Eerst en vooral ben ik ongelofelijk kei-trots op Blinker.

Ze hadden nog maar zelden een hond gehad, die zich zo makkelijk liet onderzoeken.

Erik kon gelukkig mee, zodat de één de vragen kon beantwoorden van de studenten en de ander Blinker geruststellen.

Wat kan een mens toch raar ineensteken: bij Honey schrik ik me te pletter als bleek dat haar temp te hoog was. Blinker heb ik de afgelopen dagen regelmatig getempd en zat ik te hopen op een hoge temperatuur.

Aangezien hij geen koorts had/kreeg, had ik een héél akelig voorgevoel.

Fistels konden het niet zijn, want er waren geen openingen te zien.

De chirurg heeft werkelijk alle tijd genomen om alles te overleggen, ons van alle informatie te voorzien en te vertellen welke mogelijkheden er waren.

Het is nagenoeg zeker een kwaadaardige tumor, maar om zekerheid te krijgen zou er een bioptie gedaan moeten worden. Tien dagen later is dan de uitslag bekend. Maar een bioptie op die plek is niet zonder risico. Het is dicht bij de anus en er bestaat grote kans op infectie in de tumor. En.... wat weten we dan nog? Oké, het is goedaardig of het is kwaadaardig. In beide gevallen 'moet' er toch geopereerd gaan worden.

De grootte van de tumor moet je zien als een klok waar de ene wijzer op 10.00 uur staat en de andere op 16.00 uur. Dat is echter nog niet alles. De diepte in is het 5 cm!

Het is uiteraard ook een risicogebied om te opereren. Er schijnen twee zenuwen te zijn bij de anus. Grote kans dat één van de twee verdwijnen moet, zo ook een deel van de kringspier. Het schijnt zo te zijn dat een hond daar niet blijvend incontinent van hoeft te worden (maar kan wel natuurlijk!).

De eerste dagen/week/weken zal er sowieso sprake zijn van incontinentie.

Verder zal de wond zo groot zijn, dat hij niet te hechten valt. De chirurg heeft het nog eens uitlegd: om het te dichten zal er dan een flap huid boven de wond 'omgeklapt' worden om de wond te dichten.

Vervolgens zal Blinker daar een dag of drie moeten blijven, omdat het een gebied is met grote kans op infectie.

Ze besloten een echo te gaan maken van de buik om te zien hoe het met de poortwachter van de lymfeklieren was. Als deze vergroot zou zijn, was er grote kans op uitzaaiingen.

Er was niets verontrustends te zien op de echo. Uiteraard verlopen niet alle uitzaaiingen via de lymfe. In overleg met elkaar hebben we besloten ook een foto van de longen te laten maken.

Mocht er IETS te zien zijn aan de longen, dan zou de beslissing in feite al genomen zijn. Hoe raar het ook klinkt, af en toe flitste het door me heen: hoeven we zelf maar niet te beslissen.

De longen bleken in orde te zijn.

De chirurg stelde voor de operatie te plannen voor maandag. Mochten we deze dagen beslissen niet te willen opereren, dan kon de afspraak gewoon geannuleerd worden. Niet inplannen en besluiten om toch te opereren is veel lastiger voor hen.

Inmiddels een aantal uren verder. Veel nagedacht, veel gesproken, veel wikken en wegen en we hebben besloten om NIET te laten opereren.

Ik ga straks Wendy (onze dierenarts) schrijven om te vragen of ze iets weet om de groei van de tumor te stagneren.

Uiteraard hebben we geen idee hoe dit alles zal gaan ontwikkelen.

Het is afschuwelijk om zo'n beslissing überhaupt te moeten nemen.

Dierenarts Wendy heeft toen een ‘protocol’ gemaakt voor wat betreft een aantal supplementen voor Blinker en ook voedingsadvies. Verder adviseerde ze om elke drie weken een vitamine a/d injectie aan Blinker te geven en na een serie van drie een pauze inlassen van twee maanden.

Uiteraard hebben we al haar adviezen opgevolgd.

Ongeveer vier maanden na de diagnose, waren we weer bij Wendy en de tumor onder zijn staart voelde weker aan en was zeker niet gegroeid. De huid zag er ook héél rustig uit. Wendy was ook verrast dat Blinker zo fit en blij binnen kwam wandelen.

In deze periode stelde iemand mij de vraag: “Maar wat ik me nu afvraag: kan het ook nog gewoon zo zijn dat die bult helemaal niet kwaadaardig is en misschien steeds minder wordt?

Of is dit 'n domme vraag?”

Ik heb toen het volgende geantwoord:

“Ik vind dit geen domme vraag hoor.

Zelf zit ik ook wel eens te 'brainstormen' en denk ik: ‘Blinker laat misschien wel alle statistieken 'een poepie ruiken' en trekt zich er geen laars van aan.’

De diagnose is gesteld op basis van lichamelijk onderzoek en op basis van 'wetenschappelijke statistieken'.

Met andere woorden: dit soort tumoren zijn rasgevoelig. De Duitse Herder hoort daar bij. Vervolgens de plek WAAR het zit, het geslacht en het feit dat Blinker (in ons geval) gecastreerd is.

Dit alles bij elkaar opgeteld geeft de 'uitslag': kwaadaardige tumor.

Uiteraard is er pas 100% zekerheid als je een biopsie laat doen.

We hebben er toen bewust voor gekozen om dat NIET te laten doen.

Wel hebben we laten onderzoeken of er uitzaaiingen waren (die waren er God zij dank niet).

Als ik zie dat we nu bijna vijf maanden verder zijn (en hoelang zit die tumor al inwendig???? Het is dat ik die bult onder zijn staart voelde, maar dat zegt nog niks over het inwendige gebeuren toch?) en we merken niets aan Blinker. Je zou verwachten, dat als de tumor doorgroeit hij ondertussen wel last zou hebben met kakken. Juist omdat die inwendige tumor zo groot is.

Blinker kakt er lustig op los en wekt totaal niet de indruk dat hij last heeft.

En inderdaad, waarom zou die tumor niet slinken met behulp van het eten en de supplementen?

Als ik het me goed herinner leeft 75% van de honden nog 1 jaar na de operatie en 60% na 2 jaar.

Maar ja, wat voor ellende hebben die honden dan allemaal achter hun kiezen met betrekking tot de operatie en alles daaromtrent: herstel, incontinentie (al dan niet blijvend) enz. enz.

Wat mij betreft mag Blinker alle statistieken laten voor wat het is en mag hij gerust die gewéldige uitzondering op de regel zijn.”

Op 12 september 2011 (bijna een jaar dus na de gestelde diagnose) heb ik de dierenarts gebeld, omdat ik me zorgen maakte om Blinker voor wat betreft de bult onder zijn staart. Hij had sinds ruim een week een onweerstaanbare drang om daar te bijten/likken.

Noodgedwongen dus maar weer zijn kap om gedaan. We konden diezelfde avond nog terecht.

De tumor onderaan zijn staart is groter geworden, ziet rood en het oogt alsof er vocht in zit.

Iets naar boven (dus niet richting anus wat de dierenarts eigenlijk verwachtte, maar de andere kant op) zit ook een flinke verdikking en deze is ontstoken.

Er waren/zijn geen problemen met de anaalklieren. Ook de inwendige tumor is niet gegroeid.

De dierenarts heeft 'geprikt' om te zien of er vocht en/of pus uit zou komen. Dit was niet het geval.

We kregen een antibioticakuur van 10 dagen mee en met een dag of 5 moest er zeker verbetering te zien zijn. Verder moest ik het tweemaal per dag ontsmetten.

De dierenarts gaf ook de mogelijkheid aan om in de dierenkliniek van Merelbeke een deel van de tumor te laten verwijderen.

Ik moet zeggen dat ik het allemaal behoorlijk heftig vond. We hadden hier thuis al op voorhand overlegd (en ook al in een eerder stadium) dat we in dat gebied niet meer willen laten opereren. We herinnerden ons de nachtmerrie van 2006 nog héél goed en we hebben Blinker beloofd dat dit niet nog eens zal gebeuren.

Ik moest er echter ook niet aan denken om Blinker te moeten 'laten gaan' vanwege problemen met de tumor, terwijl hij nog bruist van enthousiasme. Ik dwong mezelf daar nog niet teveel aan te denken, maar eerst de antibioticakuur af te wachten.

Het zou ook kunnen dat zijn staartklier ontstoken is en daarbij de stress van het verhuizen. Ondanks dat ik Blinker bewust in ons ‘oude’ huis’ laat en hij pas de laatste dag mee mag naar ons ‘nieuwe huis’, ervaart hij natuurlijk wel stress. Ik was bepaald niet ontspannen (dat is nogal zachtjes uitgedrukt) en was toen ook niet in de gelegenheid om elke dag een keer met hem op stap te gaan.

Ik hoop van harte dat dit alles bij elkaar de oorzaak zal zijn en het met behulp van de antibiotica en na de definitieve verhuizing weer beter zal gaan.

Blinker moest ook tien dagen de kap blijven dragen.

De antibioticakuur sloeg aan! Een pak van ons hart!

De tumor voelde na verloop van tijd weer week aan en er groeide zelfs haar op.

In november 2011 (bijna een jaar na het ‘verdict’) hebben we het vermoeden dat de tumor toch wel iets doet met zijn weerstand. Er waren al zolang (jeuk)plekjes her en der.

We hebben Blinker toen een weerstandverhogend middel gegeven en een ontgiftigingskuur. Tijdens die kuur zijn we gestopt met alles wat supplementen betreft en na die kuur hebben we de draad weer opgepakt.

Het is nu eind augustus 2012 als ik dit schrijf.

We gaan nog altijd elke drie weken naar Wendy voor een vitamine A/D injectie (en hij krijgt dan ook zijn anabolen). Zijn gewicht blijft mooi (tussen de 34 en 35 kilo), hij valt dus niet af. Sterker nog, ik wil hem echt niet boven de 35 kilo hebben.

Er verandert gelukkig weinig aan de tumor onder zijn staart. Inwendig weten we niet, want ik wil niet dat daar elke keer naar gekeken wordt. Dat levert teveel stress op bij Blinker.

Wat me wel opvalt is dat zijn kakske aan één kant altijd plat van vorm is. Uiteraard zal dit komen door de inwendige tumor. Gelukkig heeft hij geen moeite met kakken, dus blijkt de 'doorgang' nog voldoende te zijn.

Toen we de laatste keer bij Wendy waren, zei ze: "Het is al bijna twee jaar geleden dat Blinker hier kwam vanwege die bult onder zijn staart." Het is nauwelijks te geloven!

Blinker gaat nog altijd met groot enthousiasme naar Wendy en Wendy vindt hem eigenlijk een pup in een groot lijf.

We gaan op deze voet (of moet ik zeggen ‘hondenpoot?) verder.

Zaterdag, 8 september 2012.

Vanmorgen zijn we weer met Blinker naar Wendy (dierenarts) geweest voor de vitamine A/D injectie.

Helaas is de (uitwendige) tumor nu toch gegroeid en er lijkt een soort 'schaafwond' op te zitten. Op die plek ziet de tumor ook rood. Verder tobt Blinker al geruime tijd met diverse 'plekjes' op zijn poten. Dit zijn geen drukplekken van zijn schoentjes. Ook was mij de laatste tijd opgevallen dat zijn huid in zijn liezen en op een deel van zijn buik zo ongelofelijk donker was. Verder heeft Blinker ook een 'rare' plek op zijn neus.

Wendy heeft alles bekeken en zij gaat er vanuit dat alles met elkaar te maken heeft en dat het komt door een verminderde weerstand.

Het gewicht van Blinker blijft ongeveer gelijk: ruim 33 kilo.

Wendy heeft van één van de wondjes een afschraapsel genomen en er zitten bacteriën in.

We gaan niet direct met antibiotica beginnen, maar eerst proberen met shampoo en honingspray.

Alle plekjes moet ik wassen met deze shampoo en om te starten drie keer per week. De shampoo moet het liefst tien minuten intrekken, voor ik het er weer uitspoel. Inmiddels is dit gebeurd.

De spray mag ik gebruiken zo vaak als nodig is en één keer per dag moet ik ook de tumor insprayen. We moeten donders goed opletten natuurlijk dat er geen vliegen bij gaan komen. Desnoods spray ik de vacht van zijn achterhand in met een mengsel van etherische oliën, zodat ongedierte op afstand blijft.

Wel moeten we over twee weken terugkomen, om te zien hoe het dan is.

Vanmorgen vroeg heeft Blinker gekotst. Gisteravond had hij een (zelf)gedroogd runderoor gekregen en die stukken waren eruit gekomen. Ik vind het wel vreemd dat het er pas vanmorgen uitkwam.

Enfin, we waren nog niet lang thuis en hij moest weer kotsen en zojuist heeft hij weer gekotst: de snackies eruit die hij bij Wendy gekregen had. Pffffft....

Ik ben nu bouillon aan het maken. Eens kijken of we het weer op de rit gaan krijgen.

Feeling sad....

Maandag, 10 september 2012.

Zelf lig ik wat 'overhoop'. Eerst was er dus sprake van die tumor en leef je met de 'wetenschap' dat dit uiteindelijk zal leiden tot 'afscheid nemen'.

Dan kwamen er een aantal maanden geleden de DM-verschijnselen en ging ik beseffen dat dit eerder de reden zou gaan worden om afscheid te gaan nemen. En nu de tumor zo gegroeid is, moet ik weer 'omschakelen'.

Klinkt allemaal erg warrig natuurlijk.

Blinker gedraagt zich totaal niet ziek en is nog altijd zot bezig.

Gisteren maakte ik dit filmpje:

Nu hopen dat de wondjes gaan genezen.

Ik ben wel heel blij dat hij (nog?) niet aan zijn tumor zit. Blijkbaar irriteert het hem niet en uiteraard hoop ik dat dit zo zal blijven.

Ohhhh, Blinker staat te duwen met zijn neus.

Hij wil zelf nog vertellen hoe het nu gaat voor wat betreft het kotsen.

Hé, hallo allemaal, het is hier Blinker.

Zaterdag heb ik nog een keer gebraakt en ook gistermorgen, maar daarna niet meer.

Gisteren was echt geen leuke dag voor me. Vrouwke gaf me steeds iets dat ze 'soep' noemt en later deed ze er nog wat gemalen vleessie door, maar hoe kan ik nu leven van die kleine beetjes?

's Avonds heb ik vrouwke op mijn manier duidelijk gemaakt dat ik flauw viel van de honger en wat zei ze: "Lieve Blinker, alles bij elkaar heb je vandaag veel meer gegeten dan andere dagen."

Ik geloof er niks van, want mijn buikske bleef maar rammelen.

Vandaag heeft vrouwke beloofd dat ik weer normaal eten ga krijgen. Nou, we zullen zien of het waar is en anders zal ik het haar wel weer duidelijk maken.

Donderdag, 20 september 2012.

Vanaf vannacht zal Blinker zijn kap om moeten.

Hij heeft vandaag diverse keren aan zijn tumor gezeten.

Ik zag ook wat bloed. Niet veel, maar genoeg om me 'ellendig' te voelen.

Zaterdag hebben we een afspraak staan bij Wendy, de dierenarts.

Ik ben benieuwd wat ze zal zeggen.

Ook zal ik hem de momenten dat hij overdag alleen is (gelukkig is dat maar héél weinig) zijn kap om doen.

Nu maar hopen dat de rand van de kap de tumor niet beschadigd als hij toch probeert aan de tumor te komen en anders aan Wendy vragen of ze een maat groter heeft.

En dan denk ik...... waarom voel ik me zo ellendig als Blinker zijn kap om moet?

Inmiddels heb ik de kap ongeveer een uur geleden om gedaan en hij ligt 'gewoon' héérlijk relaxed te maffen en ik..... Ik voel me rottig, omdat ik dat ellendige ding om moet doen voor zijn eigen bestwil.

Maar ja, inmiddels aan het zoeken geweest op internet en misschien ga ik wel een 'Kong Cloud' voor hem kopen. Dat 'voelt' misschien beter voor Blinker en voor mij (lees: mijn 'geweten').

Zaterdag, 22 september 2012.

Vandaag zijn we naar de dierenarts geweest.

Blinker woog ongeveer 34 kilo. Dat is dus netjes.

Verder is het wondje aan de tumor weer dicht! Ook ziet het er rustiger uit dan twee weken geleden.

Wendy adviseerde om de tumor toch dagelijks in te blijven sprayen met de honingspray.

De tumor staat voor het grootste deel niet strak en voelt soepel aan. Wendy vindt het ook verstandig als Blinker zijn kap blijft dragen. Ze heeft een rol meegegeven wat lijkt op watten en daar ga ik straks de rand van de kap mee inpakken, zodat die rand van de kap de tumor niet kan beschadigen als hij toch zou proberen eraan te bijten/likken.

Blinker draagt nog maar kort zijn kap, maar de wondjes aan zijn poten zien er al een stuk beter uit.

Hij hoeft niet aan de antibiotica.

Over drie weken gaan we weer, tenzij natuurlijk blijkt dat we eerder moeten gaan voor het één of ander.

Blinker is nu uitgeteld, dus slaan we sowieso één wandeling over. Hij maakte geen aanstalten om mee te gaan wandelen, terwijl hij anders direct 'in de benen' is. Verplichte rust dus.

Zaterdag, 13 oktober 2012.

Zo, we zijn terug van een ritje dierenarts.

Het was vandaag weer tijd voor de vitamine A-D injectie en de anabolen.

Eigenlijk is het nauwelijks te geloven, maar ons manneke doet ons weer versteld staan: de bespiering in zijn achterhand is weer oké!

De tumor ziet er rustig uit en is goed hersteld. Héél apart ook om te zien dat er zulke lange haren op groeien.

Wendy vertelde ook, dat als het ooit zover komt dat er een grotere wond aan de tumor komt, het toch nog verbonden kan gaan worden. De plek is daarvoor nog vrij gunstig, want het zit niet direct aan de anus, maar hoog onderaan de staart.

Voor de vitamine A-D injecties is het nu weer tijd voor een pauze van twee maanden, maar Wendy en ik dachten allebei hetzelfde: die periode is te lang voor wat betreft de anabolen.

Over een maand gaan we dus nog een keer voor de anabolen.

Vrijdag, 9 november 2012.

De tumor is sinds gisteren weer open. Dus de kap ook weer om.

Inmiddels heb ik al antwoord van Wendy op mijn mail. Ik had haar ook een foto gestuurd van de tumor.

Deze ziet er nu zo uit:

Het is niet zo héél duidelijk te zien, maar het lijkt als het ware op een grote kloof.

Die lange haren zijn haren die op de tumor groeien. Deze zijn een stuk langer dan de rest van de haren.

Morgen gaat Wendy die wond reinigen en meteen een afdrukje maken om onder de microscoop te bekijken. Ze vreest dat we dit keer de AB moeten gaan inzetten.

Zaterdag, 10 november 2012.

Zo, en weer terug van Wendy.

Gisteravond was ik al wat geruster. Vlak voordat ik naar bed ging heb ik de tumor nog eens bekeken en verzorgd en het zag er al stukken beter uit.

Enfin, Wendy heeft de lange haren van de tumor geschoren, zodat het beter verzorgd kan worden. Ze heeft de wond gereinigd en een afdrukje genomen. De wond zag er dusdanig uit, dat ik nog niet direct moet gaan starten met antibiotica. Ik heb het wel meegekregen, zodat ik onmiddellijk kan beginnen als blijkt dat het nodig is.

Het viel Wendy op dat er een stuk spanning van de tumor af is. Voorgaande keren twijfelde ze steeds of ze de tumor zou aanprikken, omdat het de indruk wekte dat er vocht in zat. Blijkbaar is dit nu dus spontaan gebeurd, want het lijkt er inderdaad op alsof er een soort kloof in gesprongen is.

Wendy heeft nu globaal microscopisch onderzoek gedaan, maar zal dat vanmiddag nog eens uitgebreider gaan doen. Vooralsnog zag ze geen gekke dingen.

Inmiddels heb ik Manuka honing op de wond gedaan en zo goed en zo kwaad als het ging een deel van de staart ingepakt. Ik hoop dat het blijft zitten, want het is toch een héle lastige plek om in te pakken.

Ik voel me vandaag enorm opgelucht, maar wat ongelofelijk zwaar (en bij tijd en wijle ondraaglijk) is, zijn die pieken en dalen: als er dingen gebeuren, zoals het opengaan van de tumor en dan het manken erbij, dan voelt dat of het afscheid nadert. Zulke situaties hebben we de afgelopen jaren natuurlijk herhaalde malen gehad. Over een paar weken is het twee jaar geleden dat we die loodzware diagnose van de tumor kregen in de kliniek van Merelbeke. Over een paar maanden is het een jaar geleden dat we zijn DM verschijnselen ontdekten en steeds was er wel iets waardoor ik besefte dat we Blinker niet lang meer bij ons zouden hebben. Maar elke keer doet Blinker iedereen verbaasd staan en krabbelt er weer bovenop. Dan ben ik weer blij en opgelucht. Het is moeilijk om uit te leggen wat dit met me doet, maar het is vréselijk moeilijk.

Vanmiddag heb ik de tumor ingepakt, maar dat lukte niet goed. Na verloop van tijd kwam de tumor er toch weer uit 'piepen'. Ik had dit gedaan, terwijl Blinker lag.

Vanavond een nieuwe poging, maar toen heb ik Blinker laten staan en ben ik over Blinker heen gaan staan: met mijn ene hand zijn staart omhoog, met mijn andere hand het gaasje met de honing op de tumor en vervolgens alles ingepakt met vetrap. Op deze manier kon ik dichter bij zijn anus beginnen met inpakken en nu zit het wel goed! Hij heeft er totaal geen last van en draagt ook geen kap. Vannacht krijgt hij zijn kap om, want dat vertrouw ik niet echt. Het ziet er nu zo uit:

Boodschap voor Blinker: Wat ben je toch een ongelofelijk makkelijke hond om te verzorgen. Je bent een kanjer!

Zondag, 18 november 2012.

De tumor is gelukkig weer rustig.

Opnieuw doet ons onnozel manneke ons weer versteld staan.

Het is nu trouwens bijna twee jaar geleden (over een paar weken) dat het 'verdict' gevallen was voor wat betreft zijn tumor. Het is nauwelijks te geloven....

Donderdag, 25 april 2013.

De tumor ziet er 'goed' uit en inwendig is het blijkbaar ook nog redelijk, want hij kakt goed, al is de vorm aan één kant altijd helemaal plat.

Vrijdag, 31 mei 2013.

Ik had al het vermoeden dat zijn (uitwendige) tumor gegroeid was en de DA bevestigde dat ook de laatste keer dat we bij haar waren. De tumor ziet er wel 'goed' uit. Hoe het inwendig is weten we uiteraard niet. Het kakken gaat nog goed gelukkig.

Woensdag, 26 juni 2013

De dierenarts vertelde dat de tumor weer gegroeid is in vergelijking met ruim twee weken terug. Er staat gelukkig nog geen spanning op de tumor.

Vrijdag, 5 juli 2013.

Blinker begint onbeschrijfelijk veel te plassen. Niet het vele plassen als ‘markeren’, maar enorme hoeveelheden en dat een aantal keren per wandeling (en de wandelingen zijn erg kort).

Meneer verrekt het nu ook om ’s avonds de tuin in te gaan om te plassen voor de nacht en aangezien hij zo vréselijk veel plast en ik niet wil dat hij 's nachts met een volle blaas ligt, gaan we dan nog ’s avonds laat een keertje een korte wandeling doen.

Zaterdag, 6 juli 2013.

Ongelofelijk, wat plast Blinker abnormaal veel.

Zondag, 7 juli 2013.

Blinker heeft wel weer een keer of vier geplast tijdens één ‘wandeling’ en dit keer viel het me op dat het geen ononderbroken straal was, maar een straal met onderbrekingen.

Ik heb net weer telefonisch contact gehad met Wendy, de dierenarts.

Zij vermoedt dat er uitzaaiingen zijn van de kanker, waardoor de 'plasproblemen' zijn ontstaan.

Later die dag plast hij in de tuin. Twee enorme plassen, dit keer weer mooie stralen. Ik snap werkelijk niet waar al dat 'water' vandaan komt, want zo overdreven veel drinkt hij niet.

Maandag, 8 juli 2013.

Gisteren heb ik nog een foto gemaakt van Blinker zijn tumor.

Pfffft, hij is enorm gegroeid, laat staan wat er inwendig allemaal 'gaande' is.

Deze avond om 19.30 uur hebben we Blinker laten inslapen.

In het hoofdstuk ‘DM’ heb ik daar uitgebreid over geschreven.

Ik denk dat het maar 'goed' is dat hij nu gegaan is, want volgens mij zou het niet lang meer duren voordat de tumor zou knappen en daar moet je toch niet aan denken? Het feit op zich al, maar dan met die hitte: vliegen, maden.... Zooooooo 'hond-onwaardig'.