HOUDINI.

Tja, nu moet ik jullie natuurlijk eerst iets vertellen, voordat het ‘echte’ verhaal komt.

Toen dit alles zich afspeelde, woonden we nog in Geraardsbergen. Ook daar hadden we een grote tuin, maar dat was nog niet alles.

Ik zal eerst een foto laten zien van onze tuin daar.

Nu moeten jullie allemaal efkes goed kijken, want dit is wel belangrijk in mijn verhaal. In de verte zien jullie een schutting. Ja, ziet iedereen het? Oké, dan gaan we verder. In het midden was de schutting zo gemaakt dat het open en dicht kon en niet te vergeten: het was zo gemaakt dat Honey en ik het niet konden open maken. Hihihi, domme tweebeners toch. Mijn buikske begint nu al te schudden van het lachen en ik ben nog maar amper begonnen met vertellen.

Als die ‘schuttingdeur’ open ging, kwam je in de ‘kippentuin’ en daar mochten Honey en ik niet komen zonder dat baaske of vrouwke erbij was.

Dat was wel héél triestig voor ons, want dan konden we alleen maar gluren.

Maar….. via die kippentuin konden we door een ander deurtje en dan begon het feest! Daar waren allemaal velden en vrouwke nam ons wel eens mee daar naar toe. Nu moet ik ook efkes vertellen dat die witte tornado nu eigenlijk niet meer los mag, want ze heeft één of andere afwijking. Nou, volgens mij heeft ze er wel meer dan één, maar dat doet er nu niet toe.

In die tijd was dat nog niet bekend en toen mocht ze dus nog los.

Man, man, man, wat hebben we daar een lol gehad. Vrouwke nam ons niet allebei tegelijk mee, want twee honden die door het maïs crossen om konijntjes te zoeken is natuurlijk niet feestelijk voor het vrouwke. Voor ons natuurlijk wel hè!

Wat had vrouwke nu weer verzonnen? Als Honey of ik met vrouwke mee mocht naar die velden, maakte ze een tingelding vast aan ons tuigje. Ze vertelde dan: “Als ik jullie niet meer zie, dan kan ik aan de bel horen waar jullie zijn.”

Ik had het dus al héél rap door: “Belleke aan het tuigje = groot feest.”

Enfin, op een dag. Ik had mijn wandeling al gehad, maar toen…… jullie zullen het niet geloven, maar vrouwke deed het belleke aan het tuigje van die witte tornado! Hebben jullie het goed gelezen? Ik heb me ingehouden, maar toen ontstond er al een plan in mijn Duitse brein. Natuurlijk heb ik niks laten merken aan het vrouwke en ben gewoon braaf gaan ‘slapen’.

Een tijdje later ben ik mijn planneke gaan uitvoeren.

De achterdeur deed vrouwke nooit op slot, want wie durft er binnen te komen als ik thuis ben? Niemand natuurlijk!

Maar dit werd het eerste probleem. De deur zat dan niet op slot, maar baaske had er eens een ding aan gemaakt waardoor de deur van zelf dicht ging. Ook was het geen makkelijke deur, want ik kan wel deuren open maken hoor: hopla, poot op de klink, zetje geven en klaar. Maar….. deze deur moest naar binnen toe open en da’s niet eenvoudig, zelfs niet voor zo’n slimme Duitser als ik. Hahaha, later in dit verhaal gaan jullie nog lezen dat vrouwke ook nooit verwacht had dat ik het zou kunnen.

Ja, jullie lezen het goed! Het was me gelukt!!!!

Hopla, eerste operatie was gelukt en ik rennen door de tuin tot aan de schutting. Oeps, wat nu? Er onder door zou niet gaan lukken, daar ben ik natuurlijk te groot voor. Ik liet me natuurlijk niet inpakken door zo’n stomme schutting en aangezien ik grote en sterke tanden en kiezen heb, heb ik die ingezet als gereedschap. Ik maakte een gat en toen was ik al bij de kippen! Die heb ik dit keer met rust gelaten, want ik wilde persé naar het vrouwke toe en had dus geen tijd te verliezen.

Nu was ik dan wel in de kippentuin, maar ik was nog niet in de velden en kon dus nog niet naar het vrouwke. Dus rap rond gekeken en ja hoor: met een aanloop kon ik wel over de afscheiding heen springen. YES, gelukt!!!!!

Ik rende zo hard als ik maar kon en het was echt niet moeilijk om vrouwke te vinden, want ik hoefde alleen maar te luisteren naar het belleke van Honey.

Ik krijg alweer pijn in mijn buik van het lachen als ik terugdenk aan dit alles. Jullie hadden de kop van het vrouwke moeten zien. Later hoorde ik het vrouwke het volgende vertellen aan de andere tweebeners: “Ik liep daar te wandelen met Honey en plots zag ik in de verte een hond. Eerst dacht ik: ‘Huh, een hond alleen? Hier? Dat kan toch niet?’ Toen de hond wat dichterbij kwam zag ik dat het een Duitser was en zei ik tegen Honey: ‘WAUW, wat een mooie Duitser! Maar wat doet hij hier alleen? Hij lijkt wel veel op Blinker. Wat????????????? Het IS Blinker!’”

Nu moeten jullie dat laatste stukje nog eens goed lezen. Hebben jullie nu ook pijn in je buik van het lachen?

Inmiddels was ik dansend en springend bij het vrouwke gearriveerd en ik was zó blij. Vrouwke keek raar hoor. Vraagt ze aan mij: “Hoe kom jij hier????”

Nou ja zeg, alsof ik het haar zou gaan vertellen. Echt niet!

“Blinker! Je bent toch niet door de voordeur gekomen???”

Ik zweeg en verklapte niks.

“Maar Blinker, dan staat de voordeur nog open!!!!!”

Ik zweeg en mijn buikske schudde nog steeds van het lachen.

Vrouwke ging toen rennen naar huis, omdat ze dacht dat de voordeur open stond. Hahaha, zien jullie haar gaan?

En toen hè, ik heb goed gekeken hoor, toen kwam vrouwke bij de schutting die ik bewerkt had met mijn blinkende tanden en kiezen. Vrouwke keek stomverbaasd en zei: “Heb jij de achterdeur open gekregen? Hoe heb je dat gedaan?”

Ik heb het natuurlijk niet verklapt hè, dat begrijpen jullie wel.

Misschien kon ik mijn planneke nog eens gaan gebruiken.

Jullie willen waarschijnlijk wel zien hoe vakkundig ik te werk gegaan was, daarom komen er nog een paar foto’s.

Ik heb uiteraard wel geposeerd bij mijn werk, want tenslotte was het MIJN werk.

Zien jullie ook hoe blij Honey is met mijn werk? Nu kon ze ook wat beter naar de kippies kijken.

’t Was een avontuur om nooit meer te vergeten.

Dikke poot van Blinker.